T.I.I.

Ondertussen zijn we 3 maanden verwijderd van m'n aankomst in India en 1 maand ver van m'n terugkeer naar België. Geen enkele dag, week of maand lijkt op de voorafgaande. Hoe ik alles in het begin waarnam, is helemaal anders nu, na 3 maanden. Nog altijd een geweldige ervaring, maar op een steeds andere manier. Het maakt het er echter wel niet altijd makkelijker op, want je zoekt hier naar dingen en personen waaraan je je kan vasthouden, die een constante bieden in dit leven dat in niets lijkt op het leven dat je je hele leven gewoon bent. Niets is voortdurend een constante. Zo heb je de stage die geen stage is van 10 tot 6 met vastafgelijnde taken. Elke dag is er een ander uur van begin en einde van je werkdag en elke dag is het een vraagteken wat je er te doen staat en of er al dan wel iets is dat je te doen staat. Twee weken geleden kreeg ik de opdracht om foto's te trekken voor het promotiemateriaal van JKSMS, leuke opdracht en fijn om te weten dat wat ik heb gedaan, ook echt zal worden gebruikt. Daarnaast is ook niet iedereen rondom je heen voortdurend een constante, want mensen komen en gaan, in de letterlijke zin. Elise heeft haar stage in JKSMS beëindigd en is momenteel aan het rondtrekken met haar vriend door India. Stéphanie is weer thuis en begin deze week heb ik afscheid moeten nemen van Kasia, het meisje uit Polen, m'n huisgenote en goede vriendin hier. Robin is van de ene op de andere dag naar Kerala vertrokken, om daarna meteen naar Nepal verder te trekken voor een stage. En Chris is momenteel niet meer de vriend van voorheen. M'n beste maatje hier is verliefd op me geworden en heeft me dat met de nodige lieve gebaren getoond. Hij overlaadde me met knuffels en cadeautjes. Op m'n verjaardag verraste hij me 's avonds laat op ons dakterras met bloemen, 2 flessen wijn, chocolade en een heerlijk ruikend parfum. Een dag later lagen er onder m'n kopkussen 2 films die helemaal beantwoorden aan mijn smaak. En dan is er ik die zijn gevoelens niet kan beantwoorden. We hebben er over gepraat en in het begin leek het wel of hij het goed opnam, tot er daar het moment was dat er teveel alcohol gedronken was en er andere woorden naar buiten kwamen. Hij nam afstand en ik nam afstand, beide gekwetst door elkaars woorden en gedrag. En met het 'afscheid' van die laatste persoon heb ik het momenteel het meest moeilijk, omdat hij hier van dag 1 dicht bij me heeft gestaan en nu zo ver weg lijkt ookal woont hij in hetzelfde huis. Je zoekt je weg hier, je vindt die samen met die enkele mensen waarmee je goed overeen komt. Nadat je al die goede en slechte dagen samen hebt beleeft en aan hen gehecht bent geraakt, moet je hen loslaten en openstaan voor de nieuwelingen. Daar heb ik dan echt geen zin in, het lijkt wel of niemand kan typen aan de mensen waarmee je hier van start bent gegaan of waar je je vertrouwen al in hebt gelegd. Al maakt dit het soms moeilijk, ik heb helemaal niet te klagen. Met Chris lijkt het ondertussen terug de goede weg op te gaan. We beginnen beide een beetje te ontdooien en op een vriendschappelijke wijze worden er terug toenaderingspogingen ondernomen. Ik ben nog geen enkele keer in de haren gevlogen met m'n kamergenote Bruna, het meisje van Brazilië die me eerst wat vreemd oogde, maar ik nu niet meer kan missen. Toen ze hier aankwam was ze graatmager, een beetje op het ziekelijke af, maar ondertussen is ze gelukkig al een beetje bijgekomen. Ondertussen zijn er 3 nieuwe studenten in het huis: Théresa, een iets gezetter meisje van China dat bij elke zin gibbert en een Indische jongen aan de haak heeft geslagen, Olga een meisje uit Polen, waar ik het weer goed mee lijk te vinden en Vova of Vladimir, een jongen uit Oekraïnie, die zelfs geen kater overhoudt aan een fles van de sterkste drank. Met z'n allen kruipen we 's avonds dicht tegen elkaar aan om een film te zien op iemands laptop. Niet alleen de nachten, ook de dagen zijn hier ondertussen koud geworden en verwarming is er niet. Ik zoek naar m'n warmste truien die ik vervolgens over elkaar heen trek. Met Kerst hebben we samen een kerstdiner gehouden. Ik, Olga en Chris hebben onze beste kookkunsten bovengehaald en – veel later dan verwacht – onze gerechten geserveerd op onze met kaarsjes verlichtte tafel. De afwas was en is hier een never ending story… geen afwasmachine en 7 studenten, je moet niet vragen. Twee dagen geleden ben ik, samen met Olga en Théresa, uitgenodigd door Sweety en Lovely, de 2 huisvrouwen, om naar een feest te gaan ter ere van de dag voor de trouw van een van de buren. Ze leenden ons een sari uit die we zelf uit hun garderobe mochten kiezen en maakte ons op. Samen met de kinderen gingen we naar het gebeuren. Trouws en feesten vinden plaats op een rechthoekige plein of grasveld dat wordt belicht met koude allogeen lampen. Eten wordt geserveerd op tafels aan de zijkant en obers serveren water, koffie of thee. Alcohol komt hier per uitzondering bij feestgelegenheden te pas, daarnaast zal je ook nauwelijks vleesgerechten treffen, de Indische maatschappij is overwegend vegetarisch, zelfs veganistisch. Ik ben hier nog maar 1 winkel tegengekomen waar er vlees werd verkocht en dat zijn dan geen mooie stukken filet pûr die je er vindt, maar bevroren kip en worstjes in een diepvriezer. Deze winkel samen met enkele grote ketens warenhuizen worden enkel betreden door de rijkere laag van de bevolking en de blanke mensen natuurlijk. Daarnaast vindt je overal kleine, houten karretjes waar groenten en fruit op zijn uitgestald en houten blokhutjes waar toastbrood en dergelijke van de hand worden gedaan. Terugkerend naar het feest van de dag voor de trouw heb ik er ondanks het er allesbehalve aan toegaat zoals onze feesten, een geweldige avond gehad. Er stond een podium klaar waar alle gasten vrij waren om al dan niet een dansje uit te voeren. Lovely had ons voorheen geïnformeerd dat ze er zou dansen. M'n mond viel open toen ik haar zag dansen, vol trots en zelfvertrouwen danste ze heel mooi, energiek en sierlijk op Hindische muziek. Het was prachtig haar zo te zien, want door enkel heimelijke momenten waar zowel zij als Lovely me persoonlijke dingen toevertrouwen, weet ik dat ze het door bepaalde dingen niet altijd even makkelijk heeft. En daar stond ze dan. Haar moment. Deze 2 vrouwen zorgen samen met hun kindjes, echtgenote en schoonouders voor een echte familiesfeer. M'n skills om met kinderen om te gaan, gaan er hier dan ook op vooruit. Net als de vele kleine puppietjes, zie je hier ook overal kleine pagadders rondhuppelen. Ik word haast gedwongen om er nu wel eens 'deftig' mee om te gaan en het begint me ook nog te bevallen! (Bij dit alles horen de nieuwe toegevoegde foto's 'Pictures for Promotion JKSMS', 'My Birthday in India & Kasia's Goodbye' en 'My Sweet Indian Family')!

 

T.I.I. oftewel 'This Is India'. Als je iets niet begrijpt of even verwart bent door India, dan is het antwoord heel simpel: 'This Is India'. Een andere uitdrukking over India is de volgende: India is als het snuiven van LSD, het kan een goede trip zijn, het kan een slechte trip zijn, maar wat zeker is, is dat je een trip hebt meegemaakt. Daarnaast wordt er gezegd dat als je India overleeft, je alles overleeft. En zo kom ik op m'n trip naar Varanasi. Twee weken geleden ben ik naar deze heilige stad met een groepje op uitgetrokken. Deze heilige stad die eveneens gelegen is aan de even heilige rivier de Ganges is bekend om zijn vele ghats - wat een trap is op een rivieroever - en bijhorende tempels die samen dienst doen voor eindeloze cyclussen van de hindoereligie. Elke dag trekken 1000de gelovigen naar Varanasi voor een bad in deze heilige rivier dat de aardse zonden zou wegwassen. Mantra's worden gezongen en bloemetjes en olielampjes worden geofferd. Het meest ingrijpende ritueel dat hier wordt uitgevoerd zijn de rites de passages waarbij een overleden persoon door zijn familieleden aan de Ganges wordt overgeleverd wat tot onmiddellijke verlossing van de cyclus van dood en wedergeboorte zou zorgen.

Nog herstellend van een treinreis van 20 uur en nadat ik en m'n reisgenoten ons hadden geïnstalleerd in een gasthuis en een lekker ontbijtje op een dakterras met uitzicht over Varanasi hadden binnengewerkt, werden we begroet door een zo aan de gang zijnde rite de passage. Een man van gevorderde leeftijd in witte doeken gewikkeld was op een brandende houtstapel in vlammen aan het opgaan. Eerst smolt het doek weg waarna de beenderen zichtbaar werden. Een van zijn been hing een beetje te veel uit de vlammenzee, waarop een van de familieleden met een stok het been 'brak' en mooi dicht bij de andere lichaamsdelen voegde. Je vraagt je even af of je dit onwerkelijke wel echt ziet gebeuren. Gevoelige zieltjes moeten hun 'hart' hier zeker niet komen ophalen. En toch ondanks dat dit luguber klinkt, voelde ik niets van een akelige sfeer. Eerder het tegenovergestelde; er heerste een aangename rust en stilte. Geen verdriet, maar berusting en blijdschap dat men hun dierbare op deze wijze naar het hiernamaals kan bezorgen. 's Avonds staken we van wal met een houten roeibootje en bijhorende schipper die ons over de Ganges bevoer. We voeren doorheen zichtbare smog en over een rivier waarin miljoenen opgebrande lichamen zijn opgeborgen. Overleden zwangere vrouwen, leprapatiënten en belangrijke religieuze personen worden geacht al bevrijd te zijn van de cyclus van dood en reïncarnatie, waardoor ze zonder crematie aan de Ganges worden overgeleverd. Je kan wel geloven dat de Ganges zo een van de meest bevuilde rivieren in de wereld is. Mijn geloof ligt niet in de hindi religie en heb dan ook gepast om zelfs maar m'n kleinste teentje even in de Ganges te nippen. Toch ik voelde geen moment disrespect of afgrijzen jegens hen die hier wel in geloven. Verkleumd keerden we terug naar ons gasthuis, de nood aan een goed avondmaal, een warme douche en even warm bed waren hoog. Je hoort het al aankomen, niets van deze noden werden ingelost. De douche stelde een miezerig koud straaltje voor, m'n toast champignon kon je eerder een toast 'dikke looktenen' noemen en het bed was een harde matras in een benauwde, warme kamer door zijn veelvuldig aanwezige vochtplekken. 'Heerlijk vredig ontwakend', namen we die volgende dag, zondagochtend, 3 autoriksja's naar Sarnath. In ons gezelschap bevond zich van California die niet zo lang daarvoor was genezen van terminale borstkanker. Deze miraculeuze diagnose werd gesteld nadat ze al haar hebben & houden had verkocht en haar beslissing om in haar laatste levensmaanden de wereld rond te trekken. Wat een spirit!
Sarnath is niet voor de Hindoes, maar wel voor de boeddhisten een heilige stad, aangezien Boeddha hier in 500 voor Christus na zijn verlichting heeft gewoond, gepreekt en onderricht heeft gegeven aan zijn eerste 5 leerlingen. Het deed me goed om in dit groene Boeddhistische dorpje rond te dwalen waarbij ik een hele andere atmosfeer waarnam dan in het overwegende Hindische India. Hier voelde ik dat, ondanks Hindoeïsme uit Boeddhisme gevloeid is, er een wezenlijk verschil tussen deze 2 religies aanwezig is. Boeddhisme is als religie eerder een filosofie, een zienswijze over het leven waarbij je je al dan niet aansluit. Hindoeïsme is daarentegen een erg praktiserende religie die de modale Indiër meekrijgt met geboorte en vaak blindelings volgt en gelooft. Elk aspect uit het leven van de Hindische Indiër wordt gedomineerd door tradities en ritualen, niets ontsnapt er aan. Ondanks ik me soms de nodige vragen stel bij hun 1000de gebeden, dankbetuigingen en rituelen voor Ganesha & co, ik denk dat het maar goed is dat deze over-prakteriserende hier aanwezig is. Allereerst deze religie doet geen vlieg kwaad en houdt alles in om het hoofd te kunnen bieden aan de alomtegenwoordige armoede die hier toch wel heerst voor de meerderheid van de bevolking. Bij het bezoek aan de Dhamekhstoepa, de plek waar Boeddha zijn preek zou hebben gehouden voor de 5 leerlingen, klampte een klein, mager jongetje ons aan bedelend om een beetje geld. De jongen moest het op zijn gevoel doen, aangezien zijn ouder, of eender welke 'toezichter' van dit jongetje, besloot zijn ogen zodanig te beschadigen dat er meer medelijden en zodus geld zou worden opgewekt. Gruwel en onmenselijkheid komt niet alleen in films voor.
Diezelfde avond namen we alweer de trein terug richting Jaipur. Die nacht zou ik 23 jaar worden en wat werd het een onvergetelijke verjaardag. Blijkbaar stonden we op een wachtlijst met onze treinkaartjes, waardoor onze slaapbanken verspreid waren over de trein en 1 slaapbank met tweeën gedeeld moest worden, die laatste namen ik en Kasia voor onze rekening. Het werd een gezellige nacht met Kasia. Zoekend naar een strategie om allebei zo goed mogelijk te liggen, viel ik die nacht... niet in slaap. Voor ik m'n eerste poging ondernam in slaap te vallen, kwam door het gangpad van de trein alweer een jongetje voorbij dat smekend met zijn hand in een kommetje voorbij kwam voor vragend voor wat geld. Het jongetje zag vuil en was gekenmerkt door een zwerende wonde op zijn linkerkaak. Ik heb al meerdere bedelende jongetjes en meisjes gezien - in India tref je ze net als zijn tempels op elke hoek van de straat aan - maar nog nooit voorheen had ik het zo moeilijk. Hij vroeg niet om geld, hij smeekte en hij smeekte niet om geld, maar om zoveel meer, om een deken, liefde, hulp om hem uit deze ellendige positie te redden. Het smeken ging gepaard met tranen van uitputting en wanhoop. Ik greep naar m'n tasje met geld, maar vond de moed niet om de jongen aan te kijken en hem het te geven. Het was een zware treinreis, nu nog, 2 weken nadien, herinner ik me deze uitputtende treinreis waar maar geen einde aan leek te komen. Je zit met z'n allen op elkaar op harde, koude banken, Indiërs gapen je gedurende de hele treinreis na en bij elke stop bij een perron grijp je naar je neus om die intense pipie geur te mijden. Ik kon niet wachten uit de trein te stappen, naar huis te gaan en een warme douche te nemen. Ik val in herhaling, maar besef dan weer wat een gelukzak ik ben. Ik geniet intens van een thuis te hebben, om steeds naar veiligheid en vertrouwdheid te kunnen terugkeren. Kijk maar naar het filmpje waarin ik slaapdronken m'n relaas over die nacht, de nacht van m'n 23ste verjaardag, verwoord en bijhorende foto's.

Vanuit India, Jaipur heel veel warmte en liefde,

Merry Christmas and a happy New Year!

X

Het internet deed het hier een week niet, dus ondertussen loopt het blogbericht van hieronder een weekje achter omdat ik het nu pas kon posten (en de bijhorende foto's van Jaisalmar zijn ook gepost). En dat betekent ook dat m'n papa ondertussen in India is geweest en alweer is vertrokken! Het waren geweldige 4 dagen die ik me niet beter had kunnen voorstellen, liefs, X

Hophophop Kameeltje in Galop

Zondag is door God geschapen om te rusten. Elke zondag als ik ontwaak word ik merkwaardig genoeg vergezeld met een soort vredevol gevoel. Dat gevoel dat niets moet, alles mag, de week en alle bijkomende verplichtingen lijken veraf. Een dag die je hoort te spenderen in de tuin met een boek of binnenhuis gewikkeld in dat zachte deken dat je vergezelt in die hartverwarmende film terwijl het buiten aan het pijpestelen regenen is. Vorige week zondag kon het echter niet op. Ik bevond me 12 uur van Jaipur vandaan in de Thar woestijn dicht tegen de grens met Pakistan. Ik had al eerder op een kameel gezeten (zoals jullie allen hebben gezien), maar deze keer stond er een échte kamelentocht op me te wachten. Zaterdagnamiddag toen de zon al aan het ondergaan was trok ik samen met m'n reisgenoten richting een Godverlaten plek in het midden van de woestijn dat zou dienen als slaapplaats van die nacht. We werden vergezeld door enkele kamelenjongens die nu & dan een goede mep gaven op het achterste van de kameel, waardoor die galopwaarts vooruit ging, maar dat tempo staakte na nog geen 5 minuten onder het kamelenmoto 'op het gemak'. Laten afjagen doen ze niet, ik kon me wel in hen vinden. Aangekomen moesten we van dat hoge dier geraken, dat betekent omgekeerd mee gaan met de bewegingen van de kameel als je er niet wil afvliegen. Je buigt je rug helemaal naar achter en vervolgens ga je met buik helemaal naar voren en hup je staat terug met beide benen op de grond! Terwijl we ons installeerde en genoten van de zon die achter de duinen verdween en een warme, rood-gele gloed spoelde overheen de woestijn, zorgden onze lieve kamelenjongens voor een warme kop Indische thee en maakte ze zich klaar voor het avondeten. Het vuur werd aangestoken, droge takken werden bij elkaar gesprokkeld, groenten werden gewassen en de ciabatti werd gerold. De zon maakte ondertussen plaats voor de maan en zijn bijhorende miljoenen sterren. Hoe ver je ook keek geen enkel teken van leven viel te bespeuren. Na het avondeten en voor ik onder de warme dekens kroop, ging ik nog even "wild" plassen. Met een koplamp op m'n hoofd zocht ik een plekje ver verwijderd van m'n zichtbaarheid. Net gehurkt en met de broek omlaag voelde ik plots dat ik niet alleen was, ik botste met m'n koplamp, enkele 10 tallen meters verder op 2 gele ogen die me aanstaarde in de complete duisternis (ik denk dat het een vosje was). Wat voelde dat machtig dat wildplasje. Ik keerde terug en viel in slaap met de kamelen naast m'n hoofd en met die vele sterren boven me heen. De volgende ochtend ontwaakte ik door het belletje van een schaapje dat naast me heen kwam gehuppeld op zoek naar z'n verloren herder. Ik kon me m'n zondag niet vredevoller voorstellen. Wat was het een ervaring om zo ver weg van de beschaafde wereld, enkel omringd door de natuurlijk voortbrengselen der aarde te ontwaken.
Dezelfde avond namen we alweer de trein terug richting Jaipur. We keken allemaal uit naar het reizen met een trein, omdat niemand onder ons dit eerder had gedaan in India en omdat het misschien wel een beter alternatief was dan die hobbel-bobbelende-claxonerende bus. Ken je claustrofobie? Zoniet dan moet je de Indische (slaap)trein dus maar eens proberen. We stapten in en werden verwelkomd door harde, zeegroene banken van 50 centimeter lang, met dezelfde lengte daarboven en daarnaast 2 andere slaapbanken. Op zwaarlijvige mensen of brede borstkassen is hier niet gerekend. De kleine raampjes die je een beetje gevoel van ruimte boden, gaven je de indruk achter tralies te zitten. Als die ramen dan af en toe werden geopend konden we elkaar nog nauwelijks zien door het vele stof (van de omringende woestijen) dat kwam binnengewaaid. Midden in de nacht werd ik wakker van de koude die door m'n laken en jas was heengegaan. Een 'beetje' verkleumd en bruiner dan voorheen verlieten we die ochtend de trein op weg naar een warme douche en voor een beetje slaap onder verse lakens en een zachte bodem. Reizen in Indië is dus absoluut een avontuur, het is niet alleen dat bereiken van je bestemming, maar het op weg zijn en overkomen van al die 'ongemakken' die het samen, voor mij, onvergetelijk maken.

Ondertussen is er niet veel veranderd aan de Indische werkethiek. Nu & dan werkt het nog de nodige irritaties bij me op. Ik wil iets 'produceren', voelen op het einde van de dag dat ik iets nuttigs heb gedaan… maar dat is dus nog steeds te veel gevraagd en dat geldt hier voor alle internationale studenten in welke sector je ook bent tewerkgesteld. Je staat machteloos om daar iets aan te veranderen en dat levert op zijn beurt voor nog meer frustraties. Het is zoals Chris onlangs verwoorde aangaande zijn stage… ik leer hier niet hoe het wel moet, ik leer hoe het niét moet. Op zoek naar iets of wat meer voldoening aan m'n werkdagen hier ben ik van start gegaan met een empirisch onderzoek voor m'n thesis. Het werd ook tijd dat ik hier werk van zou maken, want binnen minder dan 2 maanden sta ik weer terug op Belgische gronden! Het zou ook een beetje stom van me zijn, nu ik de kans heb om onderzoek op het veld zelf te doen, hier geen gebruik van te maken en om dan in België helemaal van 0 met een literatuur onderzoek te moeten starten (en daar heb ik eerder al m'n peren mee gezien zoals de meesten onder jullie wel weten). Ik was vertrokken met het idee om me te verdiepen in de 'Livelihood Sustainability Theory' van slum dwellers in een bepaalde slum. Deze theorie vertelt dat mensen met een bescheiden geldelijk inkomen meer dan andere beroep doen op andere bronnen van kapitaal om in hun levensonderhoud te voorzien. Naast economisch kapitaal heb je zo ook sociaal (bv. sociale relaties), natuurlijk (bv. een koe die je melk geeft) en menselijke kapitaal (bv. het ontwikkelen van specifieke vaardigheden). In het doornemen van deze theorie werd m'n interesse echter niet opgewekt, ik vond het een droge theorie, die mezelf weinig zou bijbrengen. Ik vroeg me af wat ik mézelf eigenlijk afvraag wanneer ik de inwoners van de sloppenwijken ontmoet. Ik weet hoe ik en jij tegenover deze mensen staan, we kunnen ons duidelijk 'classificeren', ons een toch bepaalde hiërarchische driehoek vormen en onszelf en hen er in plaatsen... maar hoe percipiëren zij hun eigen vorm van bestaan? Voelen ze zich werkelijk buiten de beschaafde wereld staan of zien ze zichzelf hier een deel van uitmaken? Zo botste ik op de 'Culture of Poverty Theorie'. Een zeker Oscar Lewis kwam tot de vaststelling dat de bewoners van sloppenwijken vaak een eigen cultuur ontwikkelen die zich afscheidt van de 'gangbare' cultuur als middel om met hun levensomstandigheden om te gaan. Dit voorkomt hen echter om uit deze staat van deprivatie te geraken en creëert een vicieuze cirkel van armoede als deze cultuur van generatie op generatie wordt doorgegeven.
Ik selecteerde een sloppenwijk waar JKSMS projecten heeft lopen en maakte een afspraak met de sociale werkster ter plaatse. Ik legde haar uit dat ik eerst enkel wilde observeren en kennis maken met de bewoners vooraleer ik 'echt' met het onderzoek van start zou gaan. Ik ontmoette haar om 9 uur bij het houten hutje dat als schooltje dient in deze slum en kreeg al meteen de nodige aandacht van passenten op de weg (de meeste slums in Jaipur zijn niet gelegen in de buitenwijken van de stad, maar gewoon in de stad zelf op een plek langs de weg waar er plaats is om te 'bouwen'). De sloppenkinderen vonden het ook een hele gebeurtenis en waren nieuwsgierig naar wie ik was. Het is weer niet nadenken en al die kleine, vuile handjes aannemen als ze je worden aangereikt, om vervolgens een thee te drinken en Indische chips te eten zonder de kans te hebben om je handen te wassen. De kinderen vroegen of ik getrouwd was en m'n "nee" als antwoord werd niet zomaar aanvaard, meer zelfs niet begrepen. De gemiddelde leeftijd van deze sloppenkinderen is 15 wanneer de motor van het huwelijksbootje wordt gestart... ik, een 22 jarig meisje dat ongehuwd is, wordt dus als een rariteit aanzien. Over huwelijken gesproken, momenteel zitten we ook in de tijd van het jaar waar de Indiërs het gunstig achten om de eeuwige verbintenis aan te gaan. Elke dag zie je hier men dus de nodige voorbereidingen treffen aangaande huwelijken die die avond zullen plaatsvinden en elke avond spelen er zich verschillende huwelijken af naast je deur. De eerste avond van deze 'huwelijksperiode' kon ik niet bijhouden hoe veel huwelijken er werden gehouden toen ik met een autoriskja door de stad reed. Olifanten en alweer de nodige licht- en geluidsspelen ontbreken hier niet bij. De grootte van het feest bepaalt daarnaast ook de prestige en status van de familie. Hoe groter en spectaculairder het feest, hoe meer aanzien de familie heeft of zal verkrijgen. Het Indische concept huwelijk als arranged marriage samen met die vastgelegde periode dat je moet trouwen, ontnemen voor mij elk idee van romantiek dat hieraan zou verbonden moeten zijn. Aan de andere kant van scheidingen is hier nauwelijks sprake (ik ben nog niet 1 iemand tegengekomen of heb nog niet over 1 voorval horen vertellen). Als men vraagt naar m'n familiale situatie, wordt er weer raar opgekeken als ik hen vertel dat m'n ouders gescheiden zijn en dat ze beiden een nieuwe partner hebben. Daar staan ze dan echt van versteld van zowaar dat ik me bijna een beetje schaam dat m'n ouders niet meer bij elkaar zijn. Wat is het beste concept van huwelijk dan vraag je je af? Want ondanks de kunstmatigheid en het gebrek aan spontaniteit dat verbonden is aan Indische huwelijken, merk ik wel het nodige respect en liefde naar de partner en bijhorende familieleden toe. Ik denk niet dat er één waarheid bestaat, maar geef mij toch maar een huwelijk uit pure liefde. Om terug te komen op m'n kennismaking met de slumkindertjes, vonden deze laatste ook dat dit ongehuwd meisje trekken weg heeft van een jongen, omdat ik een jeans draag, en lachten ze met m'n dot die óp m'n kop staat, omdat zij zelf (en alle Indische vrouwen) haar steeds in een middenstreep en laag op het hoofd dragen (m'n dot stond die dag nog eens niet zo hoog). Zo voelden niet zij, maar ik me ongemakkelijk, wat ik toch wel een grappige en gekke situatie vind bekeken in zijn context. De ouders van de kinderen klampten me niet aan, maar enkele vroegen wel of ik ze niet kon helpen. Hen geld kon geven of hen uit deze erbarmelijke omstandigheden kon halen. Ik ontmoette een meisje van 25 dat net bevallen was van een kleine jongen. De jongen was niet zomaar klein, maar leek slechts 6 tot 7 maanden oud en leek dus veel te vroeg geboren. Blijkbaar was dat niet het geval en was de baby na de gezonde 9 maanden bevallen! Je staat dan even perplex, omdat je beseft dat dit het gevolg is van de lage voedingswaarde die de moeder (n)ooit heeft opgenomen. Maar wat was het mooi om te zien hoe dit jonge meisje met een-en-al voorzichtigheid over haar kindje waakte en straalde van trotsheid.
Zo bracht ik 3 dagen een 'huis-aan-huis' bezoek en maakte ik kennis met de meeste sloppenbewoners. Hoe meer tijd ik er spendeerde, hoe meer ik zag en opmerkte dat ze echt wel een klein huishouden hebben in deze met zeilen overdekte takken die als onderkomen dienen. Het is ook frappant om te zien dat ook in deze 'wijk' sommige huishoudens netjes en proper zijn en andere dan weer iets minder ordentelijk. Toen ik op het einde van de week constateerde dat ze geen enkele keer mij een gevoel van medelijden hebben doen opwekken, besefte ik dat ik dit voorheen nooit zou hebben verwacht. Ze weten een weg te vinden met hun leven, net als wij dat allemaal doen. Ze staan er, ook met hun problemen, maar ze staan er. Laten zich niet om ver blazen of uiten geen gevoelens van minderwaardigheid als ik daar (of meer algemeen 'die witte rijke persoon van de beschaafde wereld') een kijkje kom nemen. Ik herinner me wel het gevoel van medelijden toen ik bij m'n bezoek aan de Taj Mahal Indische rijke vrouwen ontmoette die onder de witte crème waren gepoederd om op die manier de rijke blanke te evenaren (er zijn hier trouwens vele reclames die producten aanprijzen die de bruine huid doen afbleken!). Niet zij, maar die vuile, arme slum dwellers dwingen meer respect af, omdat zij hun identiteit door niets of voor niemand achterhouden.

Het blijft leuk om hier thuis te komen, om volledig met je huisgenoten te kunnen uitblazen na een dag India. We hebben hier allemaal onze dagen dat het even hoog zit met de Indische cultuur. Zo zat het weer eventjes hoog toen ik, Kasia en Bruna eergisteravond naar het centrale treinstation gingen voor het boeken van treintickets naar Varanasi (de stad die bekend staat als de Heiligste stad van India gelegen aan de Westoever van de Ganges). Mooi en netjes stonden we 10 minuten voor sluitingstijd in de rij, maar als het dan uiteindelijk onze beurt was, schoof men 'discreet' het bordje met closed voor onze neus. Argh!! Dit kon niet waar zijn, nooit zijn ze strikt wat afspraken, uren betreft en nu plots wel. De computer stond nog op, de man kon deze tickets zo regelen, maar nee het was al een volle 5 minuten over 10. Koken doe je dan. Daar begon ik weer met m'n woede-relaas; you are inhuman, treat the people like you wanted to be treated! Haha. Tevergeefs het hielp niet, hij riep er de bewakingsman bij. Toen we buitenstonden ontdekten we bij toeval een ander boekingskantoor waar we onze ticketen konden boeken, ha! Deze loketten stonden overvol, dus het was eventjes wachten, maar we zouden onze ticketen deze avond nog in de handen krijgen, dus heel de trip zou het het waard maken. Als het dan eindelijk onze beurt is, vertelt deze conducteur ons dat we aan het foute loket stonden. We gaven ons gewonnen en besloten terug naar huis te keren, aangezien het al vrij laat was en dit niet de veiligste buurt is om je dan te begeven. M'n woede en irritatie werden echter algauw getemperd als ik moest opletten m'n voeten te zetten om niet op al die mensen te stappen die stinkend en dicht tegen elkaar lagen in dit station (hét centrale station van Jaipur) in de afwezigheid van een ander onderkomen. Ik werd met m'n beide voeten naar de grond getrokken en besefte nogmaals dat ik weinig reden tot klagen heb. Dat ik verwend moet zijn om van deze situatie een probleem te maken. Telkens als we thuiskomen, kunnen we er samen lachen om al die toestanden. We beginnen ondertussen elkaar allemaal beter te kennen en ons band wordt daar alleen maar hechter op. Ik prijs me nog steeds gelukkig dat ik in dit huis, bij deze mensen ben terechtgekomen. Het is niet alleen het land of die ongelofelijke cultuur die deze reis maken, maar ook de mensen die je daarbij vergezellen...

Ik wens jullie allen nog een fijne dag, hier wordt het alvast op het gemak! Vanavond gaat Sweety (een van de huisvrouwen, de andere wordt Lovely genoemd) me leren hoe ik m'n Indische lievelingsgerecht - butter paneer masala met naan (een soort van zachte kaas in lekkere afsmakende groentenachtige saus met een een soort van zouten pannenkoek - en dit klinkt nog eens niet zo lekker als het werkelijk is) - maak, dus dat wordt weer smullen!

Tot gauw,

X

PS Ons ticket naar Goa is trouwens geboekt. Op 31 januari om 10.40 in de ochtend nemen we (ik, Bruna en Chris) het vliegtuig naar Zuid-Indië zo'n 1700 km van Jaipur vandaan om daar 's avonds de intrede van het nieuwe jaar te vieren. Alle herbergen en hotels zijn trouwens al volgeboekt, dus het wordt waarschijnlijk onze roes uitslapen op het strand. En binnen 2 dagen staat m'n papa hier, het 5-sterren hotel is al geboekt (dat hier naar 'onze' normen is, maar je voor (ons) geen geld kan krijgen), maar ook de plannen om hem de sterreloze plaatsen te laten zien zijn al gemaakt.

 

Cultuurshock met een grote of kleine c?

Cultuurschock. Bij het woord shock denk je aan iets dat je plotseling overkomt, zoals een klein hart attackje. Een cultuurshock is echter niet iets plotselings, maar een proces van 4 stages waar je door heen gaat wanneer je voor een langere tijd met een andere cultuur dan de jouwe wordt geconfronteerd. De eerste stage is 'excitement': the individual experiences a holiday or a honeymoon period with their surroundings, he/she: 1) feels very positive about the culture, 2) is overwhelmed with impressions, 3) finds the new culture exotic and is fascinated and 4) is passive, meaning that he/she knows little about the culture. Na de eerste fase is er de tweede fase die wordt gekenmerkt door 'withdrawal': the individual has now some more face to face experience with the culture and starts to find things different, strange and frustrating, he/she: 1) finds the behaviour of the people unusual and unpredictable, 2) begins to dislike the culture and reacts negatively to the behaviour, 3) feels anxious, 4) starts to withdraw and 5) begins to criticize, mock or anomisty to the people. Daarna komt er 'adjustment' en 'enthousiasm': the individual feels more settled and confident with the culture, they regain their sense of humor and finally feels at 'home'.

Het was al eventjes bezig. Ik ondervond emoties die ik nooit eerder zo sterk bij mezelf had ervaren. Niet al te mooie emoties en met even weinige mooie vormen van uitdrukking. Kwaadheid. Irritatie. Arrogantie.
Zo had ik het absoluut gehad met die auto-riksja drivers die ons (de blanken) steeds een hogere prijs aanrekenen, waardoor je iedere dag opnieuw dezelfde discussie moet aangaan. In het begin vindt je dit niet erg, maar na een maand heb je er je buik van vol. Op een zonnige zondag ging ik een bezoek brengen aan een vriend. Ik hield een riksja driver tegen die me eerst 100 IR vroeg voor dit vervoer. Een onredelijk prijs als je weet dat 80 IR het maximum is wat je betaalt voor het verste punt in Jaipur. Hij had het goed met me voor, deed me een gunst, voor maar 60 IR ging hij me er heen brengen. Ik wist niet exact waar die vriend woonde, dus 60 IR kon wel eens een juiste prijs zijn. Ik stapte in en... 5 minuten later kwam ik op de plaats van bestemming aan. God wat ik realiseerde ik me meteen hoe hard ik me wel niet in het zak had laten zetten! En wat wist hij het goed. Woede borrelde in me op. Ik stapte uit en vertelde hem dat dit het dubbele is van de eerlijke, juiste prijs. Om zeker te zijn belde ik die vriend op om te vragen of dit al dan niet een eerlijke prijs is (je begint haast aan jezelf te twijfelen). Hij bevestigde dat het maar een 30 IR moet zijn. Als je dit omrekent, is dit verschil voor ons werkelijk niets, maar voor mij ging het daar niet om. Hij maakte misbruik van mijn witte huidskleur en de associatie met rijkdom. Ik wil geen 'goede' prijs, maar wel een juiste. Hij wist dat ik onzeker was over de situering van m'n bestemming en zag vrij terrein om daar gebruik, misbruik van te maken. Ik betaal je geen 60, 30 is wat je krijgt. Natuurlijk was z'n Engels aan de povere kant, dus een echte discussie met argumenten was moeilijk. Toch ik deed m'n best. Is it because I'm white? Do you think I'm stupid? Ik verhief m'n stem. Hij nam de 30 niet aan. Ik wandelde weg. Hij kwam me natuurlijk achterna en dit vergezeld met een 10-tal jongens die het gebeuren van op een afstand hadden waargenomen en dit spektakel graag wilden bijwonen. De jongens stonden aan zijn kant. De riksja chauffeur voelde zich sterk. Samen lachten ze dat witte meisje uit dat zich in het zak had laten zetten en dat geen kant op kon. Ik nam de 60 roepies uit m'n tas en gooide het in z'n gezicht. Toen ik wegliep riepen ze me iets na, waarop ik me omdraaide en spontaan, als een reflex, m'n middelste vinger opstak. Ha! Dat was dan ook m'n eerste keer in het gebruik van die middelste vinger... Foei mezelf, maar wat deed het toch wel een beetje goed.
Daarnaast heb je steeds opnieuw al die ogen op je gericht als je je op straat begeeft. Kom je een winkel binnen garantie draait de meerderheid van aanwezig Indische klanten z'n hoofd naar je om. Ben je iets te lang naar iets op zoek in de rekken, dan komen ze aangerend om je te helpen kiezen en je mandje te dragen. Dit gebeurt echter niet altijd uit of met het nodige respect. Blanke meisjes uit het Westen worden voornamelijk geassocieerd met een seks-willig object te zijn. Ze kennen ons voornamelijk uit de porno-industrie. Ik weet er niet het fijne van, maar ik kan me voorstellen dat porno in India aan de povere kant is als je weet dat zelfs onschuldige uitingen van liefde hier publieklijk niet worden geaccepteerd. Een knuffel, een hand vast houden is absoluut not-done. Zo stond een week geleden heel de straat in rep & roer toen David (een jongen van de UK die hier 5 jaar woont) en Nathalia blijkbaar openlijk op straat elkaar een goede knuffel hadden gegeven. Er werd geklaagd bij onze Indische familie dat 'making love on the street' is onaccepteerbaar. Kasiä vertelde me gisteren dat een collega van haar, een meisje van 24 jaar, moest liegen tegen haar ouders wilde ze naar de winkel gaan om een cadeautje te kopen voor haar vriendje.
Een derde situatie waar ik het mee had gehad was m'n werk. Die eerste maand is alles nieuw en dus spannend. Je komt op je werk, je voelt je welkom, want elke dag opnieuw worden 'namastes' en 'how are yous' naar je hoofd gesmeten die je maar al te graag in ontvangst neemt en beantwoordt. Daarnaast kom in contact met de slums waar je veel over hebt gelezen en op TV hebt gezien en nu krijg je de kans om er werkelijk zelf te staan (wow wat leuk dat ik dit kan zien en daarna terugkeren naar betere omstandigheden)! Na een maand is het allemaal minder spannend. Die enthousiaste namastes worden een beetje vermoeiend en de slums zijn niet meer zo spectaculair als voorheen. Samen met Elise had ik ook de taak om de donor database aan te passen en daarvoor hadden we heel de tijd het internet nodig... moet je weten dat er maar 1 internetverbinding is, waardoor je om de haverklap je internet moet verbreken en geven aan een andere collega, en dat ik met Elise deze taak moesten klaarspelen aan 1 computur. God wat zorgde dit voor de nodige irritatie. Een taak dat op 3 dagen kon gedaan worden, nam wel 3 weken tijd in beslag! Ik begon me ook af te vragen of ik eigenlijk al wel iets had gerealiseerd deze maand, voor mezelf of de NGO. Had ik al tot iets of wat bijgedragen? Ik had het gevoel dat het eigenlijk er niet veel toe deed of ik daar nu was of niet. Mijn afwezigheid zou geen verschil maken. Ik was kwaad. Ik vroeg me af waarom ze interns vragen als ze geen specifieke taken voor hen hebben, toch vasthouden aan de bestaande werkpatronen en niet op zoek zijn naar een nieuwe inbreng. Twee dagen ging ik niet naar m'n werk en besloot om het weekend er op uit te trekken naar Udaipur. Voor ik vertrok lichtte ik Umesh - de projectleider van Reproductive Health Care in de slums en tevens een van m'n huisbazen - in over m'n ongenoegen. Ik kon m'n hart luchten bij m'n huisgenoten die allen hetzelfde hebben ervaren of nog steeds ervaren. Dit is een onderdeel van de Indische cultuur, jíj moet je aanpassen en het niet proberen te begrijpen of te veranderen via jouw Westerse denkpatronen. De woorden van m'n huisgenoten en dat weekend in Udaipur deden me goed. Ik maande me aan om alles te laten zakken, om die woede te laten varen en te zoeken naar een manier om er mee om te gaan. Om er het beste van te maken. Deze week was een goede week. Umesh begreep m'n wens en heeft me interessant werk bezorgt. Samen met Elise heb ik aan zijn half yearly report gewerkt. Het was analyseren, achtergrondkennis van de universiteit gebruiken (m'n cursussen statistiek kwamen zelfs van pas) en bezorgde me inzichten die ik voorheen niet had. Ook voel ik me rustiger omtrent de riksja drivers. Ik begrijp hen zelfs een beetje. Als jij arm bent en weet dat blanken mensen zovele rijker zijn (want dat zijn we, daar hebben ze geen ongelijk in) - en dus 10 roepies niets waard voor ons is - zou jij dan ook niet proberen een hogere prijs te vragen? Ook, het is gek, maar na een maand en 3 weken ben ik ondertussen ook gewoon geworden aan het straatbeeld. Ik zie de armoede, het hectische verkeer en de vuiligheid vele minder... omdat het zo allendaags is. Je leeft er elke dag in en je went er aan. Ik begin zie deze wereld minder door m'n Westerse bril te zien en begrijp beter hoe alles hier georganiseerd is. Ik zie meer mooie plekken en minder vuiligheid. Gisteren gingen we naar een restaurant dat in zowel Lonely Planet en de Capitool reisgids werd aanbevolen. Het zag er veelbelovend uit en de kans om hier een glas wijn te verkrijgen was groot. Wat stond ik te popelen om sinds m'n vertrek in België eindelijk nog eens een glaasje goede wijn te kunnen drinken. Maar wat was het een verschrikkelijke plaats. Twee kleine zalen die volgepropt waren met tafels en waar alleen maar blanke mensen aanwezig waren. Hoe ongezellig maar o zo gegeerd door de Westerse toerist die niet liever wil dan even een deftige maaltijd binnen te hebben naar hun culinaire normen. Hoe onecht voelde deze atmosfeer aan. Ik had m'n glas wijn, maar was blij en opgelucht toen ik buitenstond. Terug in het echte Indië! Op naar fase 3 van de cultuurshock? Ze zeggen dat dit een beetje snel is, maar momenteel is m'n verstandhouding met Indië ok, dus let's hope so!

Ondertussen is de winter ook zijn intrede aan het doen in Indië. De dagen zijn korter en de nachten worden kouder. Het was zelfs eventjes België in Jaipur. Dikke, grijze wolken vulden de hemel en deden je 's morgens, als je de deur uitging, verwelkomen met lichte, mieserig regen (de ergste nietwaar?). Maar mij deed het goed, de atmosfeer voelde een beetje als thuis aan. Twee weken geleden hebben ik, Elise en Stéphanie België vertegenwoordigt door een een Belgische avond te houden waar we de andere internationale studenten typische Belgische gerechten serveerden en lieten kennis maken met onze muzikanten. Bij Milk Inc. werd er even raar opgekeken, maar daarbuiten was het een succes, hoe kan het ook anders?
Nog recuperend van dit feesje besloot ik in een vlaag van enthousiasme de volgende dag om naar een Halloween feestje te gaan. Toen ik Cem zag veranderen in een mummie en Bruna in een dode Indische weduwe (op de dag van haar trouw), wilde ik maar al te graag ook worden omgetoverd tot iets of wat geks. Ik werd een geek. Of een 'nerd' zoals wij het noemen. De olie werd bovengehaald en op m'n haar gegoten, waarna er een mooi middenstreep werd gemaakt om twee staartjes te maken. Ik trok m'n felle, witte loopschoenen aan boven een jurkje en trok m'n sokken tot aan de knieën. Chris werd eventjes Christina en Kaisia werd een cowboy. Yep we waren klaar om Halloween te vieren! Blijkbaar waren we de enige die het concept Halloween zo opvatte. Daar liepen we dan rond op het voor ons onverwachte, chice feesje waar de rijke Indiëres hun beste kostuum droegen en de vrouwelijke internationale studenten de kans zagen om zich de meest sexy zwarte kleding aan te trekken. Wat voelde ik me he-le-maal in m'n rol! Ik was absoluut de nerd van de avond! Om zich hier een levendiger beeld van te vormen, kijk dan maar naar m'n nieuwe, toegevoegde foto's (je vindt er ook foto's van de Belgische avond en Udaipur, wat trouwens een prachtige stad is).

Woensdag komt een goede en beetje gekke (sorry Charlotte, de waarheid mag verteld worden) vriendin, die ook in Indië zat de afgelopen 2,3 maanden, naar Jaipur. Ik kijk er naar uit haar te zien en ben benieuwd om ook haar verhalen te horen. In het weekend daarop ga ik naar Jaselmer. Begin december komt m'n papa me bezoeken en daarna ga ik waarschijnlijk met Kasiä, het meisje van Polen dat hier een stage doet in fashion design, een weekend naar Varanasi. Met haar kom ik heel goed overeen, ik vind het dan ook spijtig dat ze met Kerstmis al naar huis gaat. Met nieuwjaar plan ik en Chris om naar Goa te gaan, blijkbaar het mekka van Indië en omstreken om nieuwjaar te vieren, en dit zouden we combineren met Kerala te bezoeken en misschien enkele andere plaatsen. Chris is hier ook een goed maatje aan het worden. Hij is de grappige, maar gevoelige jongen, waarbij ik m'n hart kan luchten (en omgekeerd natuurlijk ook) en die een beetje over me waakt als een grote broer. Hij blijft me vertederen. Die jongen Abhishek is ondertussen trouwens verloofd. Ik liet niets meer van me weten en op een avond kreeg ik bezoek van Sneh Raj die me vertelde dat ze een discussie over me hadden gehad. Sneh Raj had blijkbaar een foto van mij en hem gepost op de alomtegenwoordige facebook en hiermee was Abhishek natuurlijk niet mee te vinden (en als vriend van Abhishek vind ik dit van Sneh nu eerlijk gezegd ook niet zo mooi). De dag nadien ging zijn status (op facebook weliswaar) van 'complicated' naar 'single' naar 'engaged'. Ik heb het contact met beide jongens 'verbroken', ik voel niet echt de nood om me met deze toestanden bezig te houden.

Zo beste lezers dat was het weer voor eventjes, ik hoop nog steeds dat het ook daar goed gaat en dank voor de enthousiaste reacties op m'n blog en verhalen,

Hou jullie goed en tot gauw,

kusjesplusjes,

Lise.

Ps Ik heb de link van de website van JKSMS toegevoegd, maar zie net zelf dat de website het niet helemaal naar behoren doet - hoe kan het ook anders - maar er zal aan gewerkt worden (dat zal dus wel eventjes tijd in beslag nemen) en dan krijgen jullie een duidelijker beeld van de activiteiten van m'n NGO waar ik werk. Ook heb ik foto's toegevoegd van het kantoor van JKSMS en de plaats waar ik woon, je vindt het onder de rubriek 'werk & privé'!

Beste familie, vriendjes en vriendinnetjes,

blijkbaar werkte de tweede link van de foto's niet, maar dat moet nu opgelost zijn! Veel plezier als jullie de foto's zouden bekijken en reacties mogen altijd worden geplaatst, eender welke bedenking is welkom, ik lees het met plezier!

Kusjes

Avonturen in het Kwadraat

BOEM, KNAL, KNETTER. Dat waren de geluiden die de afgelopen week India vulden. De terugkeer van de god Ram werd vorige week zaterdag gevierd met het nodige licht en bijhorend geluidsspelen. Zoals ik jullie reeds vertelde is het een beetje als Kerstmis inclusief Nieuwjaar bij ons. Overal worden er lichtjes opgehangen en vuurwerk wordt van 's morgens tot 's avonds afgeschoten. De eerste keer schrik je op, weet je niet wat je hoort, wat er gebeurt. Op het einde van de week hoor je het nog nauwelijks. Indiërs het is me toch een gek volkje.

Diwali heb ik samen met Elise (Frans meisje van België dat sinds enkele weken ook in JKSMS een stage doet) in Apna Ghar (mijn huis) of een shelter home voor kinderen gevierd. Ongeveer 25 kinderen vinden hier een onderkomen in afwachting van een (nieuwe) thuis. Vorige week heb ik interviews die eerder met deze kinderen eerder waren afgelegd, doorgenomen. God wat deze jonge wezentjes in hun korte leven al hebben meegemaakt. Weggelopen van huis omdat ze werden mishandeld. Ouders kwijtgeraakt op de trein. Gelokt door een of andere man die hen een goed betaalde job belooft, maar hen dumpt als ze niet meer van nut zijn. Een jongen waarvan de vader er niet meer is en de moeder z'n zusje in de slaap heeft gedood. En toch elke keer als ik daar kom, springen die kinderen om je heen, doen ze de moeite om hun enkele woorden Engels in de praktijk om te zetten. Je merkt weinig van de gruwelijkheden in hun verleden. Dezelfde ervaring heb ik aan m'n bezoeken in de slums en onder de brug van het centrale station. In dat laatste ontmoette ik vorige week een meisje van ongeveer 22 jaar die die nacht haar 2 maanden oude baby verloor. Ze zag er allesbehalve 22 jaar uit. Ingevallen kaken, geen enkele glans meer in haar ogen en een vale huid. Madhu, de sociale werkster onder de brug, probeerden hospitalisatie te regelen, maar dat is natuurlijk moeilijk als er niet de financiële middelen ter beschikking zijn. Gebeurt dit in België dan wordt de nodige ondersteuning aangeboden, niet alleen voor de fysische gezondheid, ook mentaal krijgt de bijna-moeder de nodige tijd om te herstellen van deze traumatische ervaring. Een jonge gast voegde zich bij ons groepje en vroeg ook om hulp. Toen hij zijn voet toonde, draaide ik met ruk m'n hoofd de andere kant uit. Ik besefte op het zelfste moment dat dit allesbehalve de juiste reactie is. Ik veranderde m'n houding en verplichtte me om rustig naar z'n voet en in z'n ogen te kijken. Een diepe, blote wonde waar vliegen een onderkomen proberen te vinden. Een afstervende voet (been?) als dit niet wordt verzorgd. Op zo'n momenten heb je enkele je luisterend oor te bieden, niet meer. En weer, ondanks hun omstandigheden, krijgen we van hen zitjes aangeboden, zodat we niet op de vuile grond moeten zitten waar zij 24/24 op leven. Worden er ons 2 Fanta's en later thee in de handen geduwd. Zijn ze enthousiast over ons bezoek, laten onze handen maar niet los als we moeten vertrekken.

Madhu nodigde ons uit om later in de week bij haar alvast Diwali te komen vieren. Deze vrouw van in de 50 leeft samen met haar 2 zonen in een klein appartementje... of moet ik zeggen een kot waar er geen ramen zijn, waar de slaapkamer tegelijkertijd de eetkamer is? Haar levensonderhoud moet ze bekostigen met 3000 IR per maand, wat een hondenloon is en des te meer omdat ze ongeloofelijk werk verzet. Toch ze maakt met liefde een hele maaltijd voor ons klaar en wanneer ze ons naar een autoriksja brengt, doet ze ons stoppen bij een juwelier om een ring uit te kiezen. Dit hoeft ze absoluut niet te doen, ze kan elke cent gebruiken, je staat machteloos om te weigeren, omdat dit een gebaar is dat vele verder gaat dan geldelijke drijfveren. Ik en Elise stapten met een schitterende ring om onze vingers in de autoriksja richting een huisfeestje bij een vriend. Heb ik jullie al vertelde dat geen enkele, maar dan ook geen enkele taxi chauffeur zijn weg hier kent? En dat een Jeep hier geen overbodige luxe is? Die avond was het weer zo ver. We reden volledige de verkeerde kant uit en belanden in een overvol druk centrum in een van de buitenwijken van Jaipur. Ondertussen is het al je hebben en je houden (inclusief je eigen lichaam) goed vasthouden wil je in de riksja blijven. Uiteindelijk belandden we in de juiste straat, maar daar vonden we het juiste huis niet. "Watch out!!" Net als de taxichauffeur draaide ik m'n hoofd van rechts naar voren toen Elise ons met deze woorden opschrikte bij het zoeken van het juiste huisnummer. KNAL TEGEN EEN PAAL. Ik had het he-le-maal gehad en zei "Elise let's get out, I don't care were we are, we will find the place by our own!". Wil het natuurlijk lukken dat we op plaats van bestemming waren aangekomen. Haha. Goed nu kan ik er mee lachen, toen had ik het wel even gehad. Ik had wel te doen met die arme riksja chauffeur die met z'n belangrijkste middel van bestaan ook nog eens tegen een paal knalt. Later zag ik vanop het dak van het feesje dat hij gelukkig erin slaagde om z'n bakje terug aan de praat te krijgen. Ik heb er enkel een goede, blauwe plek op m'n rechterknie aan overgehouden.

Het weekend van Diwali plande ik, Chris, Stephanie, Preben en Bruna om er op uit te trekken. De bestemming werd Agra, de Taj Mahal, een van de 7 wereldwonderen. We gingen het slim aanpakken. We huurden een auto met chauffeur die ons vele sneller terplaatse zou brengen dan een publieke bus en dit zou ons niet zo veel meer kosten. In de nacht van zondag op maandag vertrokken we om 1 uur 's nachts zodat we 5 uur later zonsopgang zouden meemaken bij de Taj Mahal, een aanrader werd ons verteld. Twee uur later hielden de gesprekken op en zochten we een zo aangenaam mogelijk positie om toch een beetje slaap te vatten. We werden echter al snel uit onze slaap opgewekt toen we na een stop bij een tankstation vreemde geluiden hoorden. De chauffeur kreeg de motor niet aan de praat. We lachten en grapten, zelfzeker dat over 10 minuten de banden terug zouden rollen over de weg. Dat lachen hield op toen een uur later de auto nog steeds op dezelfde plek stond. Panne met de auto in India, in in the middle of nowhere, in the middle of the night. Great! Tot 7 uur in de ochtend hebben we moeten wachten op een mechanieker. Om 10 uur deed de motor het terug. Joepie, Taj Mahal here we come! Maar toch maar niet voor meteen. Na een mooie omweg van onze chauffeur, stopte hij bruks, mompelde vloekend in het Hindi en stapte uit de auto. We volgden hem. Daar stonden we dan op een drukke weg vaststellend dat onze voorste band net helemaal naar de haaien was gereden. Verbazend genoeg waren alle middelen voor handen om deze band te vervangen en iedereen hield de spirit. Om 13 uur bereikten we de Taj Mahal, 7 uur later dan gepland en zonder de zonsopgang. Er wordt verteld dat de Taj Mahal gebouwd is door de Mongolkeizer Shah Jahan ter herinnering aan zijn favoriete echtgenote, Mumtaz Mahal, die in 1631 stierf. Het paleis symboliseert met andere woorden dé liefde. Een man die 12 jaar, 41 miljoen rupee en 500 kg goud besteedt voor een overleden, favoriete echtgenote? Een mooie uitleg dat zeker de extra nodige toeristen lokt. Ik moet m'n scepticisme herzien. Wat was het mooi. Het paleis reist op achter een poort, staat krachtig tussen groene grasvelden en vijvers en straalt romantiek uit. Een wonder. Een paleis dat liefde uitstraalt. Absoluut. Heel de tocht, alle obstakels, het was het allemaal waard geweest.

Ondertussen zijn we weer een week verder en ook deze week was een beetje bewogen. 3 weken terug kwamen ik, Elise en Robin op het idee om 'een' project te starten. Robin is een collega en de eerste Indische jongen waarmee ik het heel goed vind. Hij dringt zich niet op, vermeld niet materiële zaken om indruk te willen maken en behoort tot de 2% Christenen in India. Wat doet de vermelding van dat laatste feit er nu toe? Hoe kan je beoordelen op basis van religieuze achtergrond denk je als je een beetje open minded bent? Ik weet het, maar na een maand in Indië te leven (we zijn vandaag exact een maand later trouwens!), merk ik dat de Hindische religie anders is, niet beter of slechter, maar anders, en dat het wel invloed uitoefent op... alles. Een love marriage is hier eerder een uitzondering, een arranged marriage de regel. En dit is maar een voorbeeld. Om een lang verhaal kort te maken kwamen ik, Robin, Ram (een vriend van Robin), Elise en Stephanie (ook een meisje van België waarmee ik ons eigen taaltje nog eens kan spreken) enkele keren per week bij elkaar en kwamen we tot een concept. De meerderheid van de Indische bevolking, en ook de jongere generatie, hechten heel veel waarde aan materiële zaken. Aan vooruitgang, niet van de maatschappij, maar voor zichzelf, om dat welvaartsniveau van het Westerse individu te halen. Dat is hun ideaal, daar kijken ze naar op. Dit komt des te meer tot uiting in die enorme kloof tussen arm en rijk die hier heerst en hun keuze voor exacte wetenschappen zoals engineering, geneeskunde, IC, managment en economie. Ik heb nog geen enkele Indische student ontmoet die sociale wetenschappen studeert en denk dat er van de honderde colleges in Jaipur, maar een is die sociale wetenschappen aanbiedt. Met dit idee zouden we in november naar 4 scholen gaan en daar een workshop houden over social responsibility. We zouden hen niet gaan vertellen dat ze moeten opteren voor de sociale wetenschappen, dat is te radicaal, te opleggend, maar we zouden hen op een interactieve wijze bijbrengen dat je met de keuze van exacte wetenschappen meer kan doen dan enkel geld verdienen, dat social satisfaction ook waarde geeft aan je werk. Dat je bijvoorbeeld als toekomstige dokter niet enkel de rijke gezonder kan maken, maar ook de armen kan helpen menswaardig te doen leven. De naam van ons project werd: 'RAAH. Choose your own way to be socially responsible'. Raah is de Hindische verwoording voor 'weg'. De bal ging aan het rollen en plots werd het allemaal serieus, er werd een project leader aangeduid en er werden proposals uitgeschreven om de scholen te overtuigen en om het project te kunnen financieren. Deadlines werden vastgelegd. Ik werd aangeduid als leider van dit project. Ik stond helemaal achter het concept, had de nodige mensen waarmee ik graag samenwerkte en die met goede ideeën kwamen. Het was een mooie uitdaging, een kans om te grijpen. Dondernacht kon ik echter de slaap niet vatten. Dit was me te veel. Ik zou in JKSMS nog de nodige taken moeten en willen vervullen, had al enkele trips in het vooruitzicht de komende weken en maanden en dan zou de hele verantwoordelijkheid van dit project op mijn schouders vallen. Ik voelde dat ik een keuze moest maken. Als ik dit project startte zou ik niet kunnen rondtrekken in de weekends, maar steeds beschikbaar moeten zijn. In januari zouden we een afsluitend event houden. Dus het is niet dat ik deze trekplannen naar december zou kunnen verschuiven. Er zouden me welgeteld 3 weken resteren om dit te kunnen doen. Op het einde van deze slaaploze nacht, vroeg in de ochtend hakte ik met pijn in het hart de knoop door en besloot om m'n teamleden in te lichten dat ik dit project niet zou willen dragen. Ookal zijn er dubbele gevoelens bij de lakse werkethiek in JKSMS, ik zou m'n stage hier tot een deftig einde willen brengen, zonder met m'n hoofd steeds ergens anders te zijn. Daarnaast wil ik mezelf dolgraag de tijd en ruimte geven om hier te reizen. Gisteren voelde ik me allesbehalve ok, want ik wist dat met mij het project zou staan of vallen, niemand anders voelde zich geroepen om dit te leiden en allen geloofden ze zo in mij... shit wat zou ik hen en mezelf moeten teleurstellen. Ik voelde me ziek van de emoties, maar heb een goed gesprek gehad met Elise en later op de avond met Robin en beiden begrepen ze m'n keuze en namen ze me dit niet kwalijk. Ik heb hen beloofd dat ik al verdere plannen en proposals zal uitschrijven, opdat dit project niet in het niets verdwijnt, maar later in de tijd terug kan worden opgepikt. Door ons of door een nieuw team dat zich in het idee vindt. Doodop, blij, maar toch met nog enige vertwijfeling kroop ik gisteren in m'n bed. Vandaag voel ik al vele beter en voel de rust terug keren. Ik heb een juiste beslissing genomen.

Dit alles kunnen jullie ook een beetje mee volgen op de foto's die ik in m'n foto-album heb geplaats. Omdat ik voornamelijk reactie heb gekregen op de foto van mij op de kameel, heb ik geprobeerd om iets meer mezelf op de foto te zetten. Kunnen jullie beoordelen of ik nog steeds dezelfde ben;). Ah ja in heb begin van m'n verblijf werd ik hier trouwens verteld dat deze omgeving je haar doet verliezen. Hiphoi seg. Daarom giet ik wekelijks de nodige olie in m'n haar, dat zou moeten helpen. Daarnaast ondervond ook m'n huid de nodige veranderingen, droge plekken en oneffenheden verschenen, dat is momenteel gelukkig beter. Het eten begint me hier ook meer en meer te bevallen, dus moet hier nog gaan opletten dat ik geen dikkerdje word;).

Een dag, een kus, een tot gauw m'n lieve familieleden en vrienden,

X.

Tradities en Kloven

Het is zaterdagmiddag. Ik ben alleen in het huis. Cem, Mohammed, Bruna, Chris en Nathalia zijn gaan werken. In India werkt iedereen van maandag tot zaterdag, enkel zondag is er een vrije dag. Aangezien ik een stage doe waarvoor niet betaald wordt, kan ik het me permitteren om zaterdag vrijaf te nemen. We zijn ondertussen 2 weken verder, maar het lijkt wel veel langer en dat is in de positieve zin bedoeld. Er zijn al zo veel indrukken op me afgekomen, heb verschillende mensen ontmoet en ben enkele ervaringen rijker.

M’n werkdagen starten om 10 uur ’s morgens en eindigen om 18 uur ‘s avonds. ’s Morgens vertrek ik met een autoriskja en ’s avonds krijg ik meestal een lift aangeboden door een van m’n mannelijke collega’s op hun motor (het is eerder een uitzondering als een vrouw het stuur in handen neemt, het is de job van de man of een taxichauffeur om zichzelf en zijn familie te verplaatsen). Ik kan niet ontkennen dat ik het leuk vind om achterop bij een man door de stad naar huis worden gevoerd, des te meer omdat ik goed met enkele van hen goed overweg kom en ze dit niet doen met bijbedoelingen.
De eerste 3 dagen ben ik met enkele werknemers van JKSMS op pad gegaan om theater te gaan opvoeren in de slums. Toen ik eerder dit jaar voor de eerste keer hoorde over theater als een middel om arme mensen de nodige ontspanning te geven en tegelijkertijd informatie te bezorgen opdat hun ontwikkeling wordt bevorderd, vond ik dat maar een flauw, zwak idee. Het leek me veel te kleinschalig en te simpel van ‘geest’. Ik moet m’n mening echter volledig herzien en besef dat ik me ook schuldig kwijt aan die typische westerse neiging om alles groot te willen zien, wil je er waarde aan hechten. Het waren fantastische 3 dagen waar ik nog steeds een warm gevoel van krijg als ik er aan terug denk. We trokken er met een klein team op uit. Samen volgepropt in een Jeep bezochten we elke dag 2 slums. Het decor werd opgezet en m’n collega’s begonnen te spelen. Het theaterstuk ging over zwangerschap bij jonge meisjes die niet getrouwd zijn. In de Hindu cultuur wordt dit niet acceptabel geacht en het meisje in kwestie krijgt van haar eigen familie en omringende gemeenschap weinig hulp en steun aangeboden. Dit geldt zowel in de hogere als lagere standen van de Indische maatschappij. Al spelend wordt er duidelijk gemaakt wat de mogelijkheden zijn voor dit jonge meisje. Op het einde van het stuk wordt het publiek bij deze probleemkwestie betrokken. Het was ongelooflijk om te zien hoe deze moeders, vaders en kinderen heel het stuk aandachtig bleven luisteren en hoe m’n collega’s er in slaagde iedereen aan het lachen te krijgen, zelfs ik die geen woord Hindi verstaat moest lachen om hun komische vertolking. Zowel zij zelf als de mensen van de slums beleefden plezier aan dat kleine uurtje ondanks de erbarmelijke omstandigheden waaronder het werd gebracht en waarin ze dag in, dat uit leven. Ik hield me eerder op de achtergrond. Ik wilde niet overkomen als de westerling die eens even komt kijken en beoordelen hoe het hier aan toe gaat om dan binnen enkele maanden terug naar m’n vertrouwde, goede leefomstandigheden terug te keren. M’n collega’s betrokken me echter snel bij het hele gebeuren en lieten me voelen als een van hen. Mohan zorgde ervoor dat ik vragen stelde die hij met plezier wilde beantwoorden en liet me allesbehalve met een lege maag van tafel gaan tijdens onze lunchpauzes. Ik werk graag met hem samen en tot hier toe heb ik in het algemeen een goed gevoel bij JKSMS. Ze verrichten echt wel goed werken en hebben interessante projecten lopen die efficiënt worden aangepakt.
M’n eerste bezoek aan de slums was niet schokkerend. Het verschil tussen de armoede die je op straat ziet en in de slums is niet heel verschillend. Misschien is het leven in deze slums/gemeenschappen zelfs ‘beter’ dan het leven op straat. Deze mensen hebben een ‘dak’ boven hun hoofd, leven samen met hun familie en met de andere mensen van de gemeenschap. Op straat is het ieder voor zich en wordt er onder een blote sterrenhemel een plekje gezocht op de stenen wegen als slaapplaats voor de nacht. Ik zou opteren voor de eerste optie.

Vorig weekend heb ik samen met Abhishek enkele bezienswaardigheden in Jaipur bezocht. Abhishek heb ik leren kennen op het eerste Aeisec feestje. Aangename jongen die me veel wist te vertellen over de Indische cultuur en me mee nam naar plekken waar toeristen niet komen. Hij is ondertussen zogezegd verliefd op me geworden. Dat zegt hij en toont hij met 1000de berichten per dag. Hij praatte al over naar België komen en dat zijn ouders uiteindelijk wel akkoord zouden moeten gaan met mij als een niet-Hindisch meisje. Dit alles maakt zijn gezelschap het op dit moment iets minder aangenaam. Ik kan je vertellen dat ik behoorlijk gek werd van die overdreven aandacht van hem en heb vanaf het begin duidelijk gemaakt dat er voor mij niets meer is dan vriendschappelijke gevoelens. Sinds vandaag begint hij dit echt te beseffen en nu is hij kwaad, laat me voelen hoe ongelukkig hij zich wel niet voelt en eindigde zijn laatste bericht met take care en bye. Ik laat hem doen.

’s Avonds ben ik al enkele keren met Abhishek en 2 vrienden van hem, Madhav en Sneh Raj, op stap gegaan. Op stap gaan in Indië betekent een bar zoeken op een dak van een hotel en om 11 uur je plan trekken, aangezien alles dan sluit en er geen alcohol meer wordt geserveerd. Sneh Raj heeft zijn vriendin sinds februari niet meer gezien, maar wacht zo trouw als een hond op hun vereniging. Hij komt ’s avonds onverwacht langs om nog snel een chaj of thee te gaan drinken. Ik apprecieer een gebaar als dit enorm en nogmaals des te meer omdat er geen bijbedoelingen achterzitten (natuurlijk bij sommige wel, maar die pik je er snel tussen uit). Vorige week vrijdag toen we de stad op de motor introkken voor een bier, was dit in geen enkele plaats te verkrijgen. Dit omwille van één van hun zovele feestdagen waarop één van hun zovele goden worden vereerd. Je kan je niet inbeelden hoe religieus en gehecht aan tradities dit land is. Overal, op elke hoek van de straat, is er wel een kleine of grote tempel te vinden. In het drukke verkeer wordt er elke keer een soort van weesgegroetje geschoten als men zo’n tempel voorbij rijdt. Alle vrouwen dragen hier sari’s, dat zijn lange gewaden die heel het lichaam bedekken inclusief het hoofd. Het is absoluut niet gepast om iets of wat van vrouwelijke vormen te zien. Dat neemt echter niet weg dat de vrouwen hier mooi en elegant bijlopen en het straatbeeld enorm veel kleur geven met hun kleurrijke sari’s en vele juwelen voor handen, armen, oren, neus en tenen. En dit geldt voor zowel de arme als de rijke vrouwen. De meeste getrouwde vrouwen die jonge kinderen hebben gaan niet uit werken, maar blijven binnenhuis om voor het gezin te zorgen. Het gezin bestaat hier uit man en vrouw, kinderen, ouders van de man, broer van de man, vrouw en kinderen van de broer van de man. Kan je het inbeelden? Dit is als een wekelijkse, maandelijkse, jaarlijkse of niet bestaande familie bijeenkomst in de westerse wereld. Vlees is hier uitzonderlijk verkrijgbaar. Zelfs kaas is hier nauwelijks te vinden. Koeien lopen hier overal, ze maken deel uit van het straatbeeld. Het is niet gek als je samen met een moederkoe en haar kinders de straat over steekt. Of heel het verkeer strop zit en in het midden van dat alles een koe op haar dooie gemak op haar achterste zit en niets lijkt te merken van deze drukte. Het blijft me verbazen.

Gisteravond ben ik naar een optreden gegaan in een bar dat zijn zoveelste jaar bestaan vierde. Je komt hier enkel binnen als je van rijke Indische afkomst bent of als je een blanke huidskleur hebt. De portiers lieten ons gewoon binnen, stelde geen enkele vraag. My God wat is het freaky om daar tussen al dat al chic volk te staan met meisjes die diamanten in hun oren dragen terwijl er één minuut daarvandaan volledige armoede heerst. Of zoals gisteren toen ik tijdens de dag een slum bezocht die gelegen is tussen een universiteit die enkel bestemd is voor rijke kinderen en Choki Dhani, een 5 star ethnic village resort. Het is niet gelogen als ze spreken over een toenemende kloof tussen arm en rijk. Het is te gek voor woorden als je tussen deze 2 werelden instaat.

Ondertussen is het zaterdagavond. Van 12 tot 17 uur was er geen elektriciteit in de stad, omdat volgende week Diwali wordt gevierd of de terugkeer van de god Rama naar Ayodhya na 14 jaar ballingschap. Het wordt hier wat vergeleken met Kerstmis bij ons. Bij deze religieuze gebeurtenis wordt elk huis verlicht met alle mogelijke middelen om te kunnen verlichten. Daarom vandaag even geen elektriciteit om alvast te sparen voor volgende week. Ik ben samen met Insa, een meisje van Duitsland, de stad in getrokken en hebben enkele inkopen gedaan. Insa is een meisje van Duitsland en vrij groot. Als ik met haar over straat loop krijg je de nodige aandacht. Éen omdat we blank zijn en twee omdat Insa een grootte heeft die voor Indiërs onvatbaar is. Vanavond besluit ik thuis te blijven en dit weekend heb ik niets speciaals gepland. Er komen zoveel dingen op me af, elke avond, elk weekend is er wel een voorstel om iets te doen. Dat is fijn, maar momenteel bedank ik vriendelijk. Er zijn weinig momenten dat je helemaal op jezelf kan zijn om op adem te komen en al die indrukken te laten zakken. Dus ik neem ze met beide handen daar waar ze zijn om al de rest meer tot zijn recht te laten komen.

Wat nieuws er ook allemaal op me afkomt, ik neem jullie mee en vervang jullie door niets of niemand. Ik denk aan jullie en hoop dat alles daar ok is in België.

Ik geef jullie een dikke kus en een warme groet vanuit het verre Oosten,

X.

Het is altijd anders dan je verwacht...

Aangekomen in India. Wat een eerste indrukken. Overweldigend. Er word gezegd dat een cultuurshock optreedt na enkele weken inburgering in het vreemde land. Ik hoefde maar één stap uit de luchthaven van Dehli te zetten om iets te ervaren van wat men een shock noemt. Ookal onderneem je de nodige praktische als mentale voorbereidingen voor je vertrekt, je bent nooit helemaal voorbereid.

M'n vlucht van Brussel naar Dehli is goed verlopen. Op 7,5 uur landde het vliegtuig op Indische gronden. Ik zat aan de nooduitgang van het vliegtuig en naast me zat een beschaafde Indiër die voor zijn werk zowat in heel de wereld zit. Hij vertelde me over Indië, over de do's & dont's, dat je avontuurlijk ingesteld moet zijn en dat je niet iedereen kan vertrouwen. Hij was zo vriendelijk om bij me te blijven tot ik m'n geld tegen een goede wisselkoers had omgewisseld, een Indische sim-kaart had aangekocht en bij de juiste taxichauffeur terechtkwam. De taxichauffeur was een jonge, tengere knaap die met moeite m'n zware valies in z'n koffer kreeg. Ik installeerde me en kwam 5 minuten later tot de ontdekking dat de auto zowel de achteruitkijkspiegel als de zijspiegels miste. Misschien is het verkeer zo goed geregeld dat die spiegels onnodig zijn? Niet dus. Alle mogelijke vervoermiddelen - auto's, brommers, riksja's, kamelen - rijden kriskras door elkaar. Rijstroken en verkeersregels zijn onbestaande. Voorbijsteken gebeurt door eens goed op de 'toeter' van het vervoersmiddel te drukken, het sein van 'ik kom eraan, uit de weg!'. Een continüm van 'getuut' is de resultante. Waar je ook kijkt, armoede is overal om je heen en daarbij moet je weten dat Dehli kleiner is dan België, maar zo'n 8 miljoen inwoners méér telt. Ik wist niet waar te kijken, wat te denken, wat te voelen... Het is letterlijk adembenemend in de negatieve zin. Na meerdere malen verkeerd gereden te hebben, kwamen we op plaats van bestemming aan. Ik bracht de nacht door in een Aiesec-trainee huis. Het huis was volgepropt met studenten, vuil en in de afwezigheid van water op het ogenblik dat ik aankwam. De dag ervoor was er noch elektriciteit noch gas. Het was al laat en de volgende dag moest ik er om 7 uur uit dus ik kroop meteen onder de wol.

Enkele uren later die volgende ochtend ontmoette ik de executive director van Joining Hands en Bhavana Singh, een jong meisje die me zou begeleiden naar Jaipur. De busreis naar Jaipur duurde 5 uur. Terplaatse werd ik en Bhavana opgepikt en vervoerd naar Jan Kala Sahitya Manch Sanstah (JKSMS) of de NGO waar ik de komende 4 maanden zal werken en verblijven. Bhavana deelde me tijdens de busreis mee dat ik momenteel de enige student in JKSMS ben. Ik zou wel een meisje van de UK ontmoeten, een zekere Charlotte, die de voorbije maanden in de NGO heeft gewerkt, maar die diezelfde avond zou vertrekken. Daarnaast kreeg ik te horen dat er slechts één internetverbinding is die door heel de organisatie gedeeld word. En o ja 's avonds zou ik JKSMS niet kunnen verlaten aangezien het eerder in de buitenwijken van Jaipur is gelegen. Ik kreeg een krop in m'n keel en voelde tranen opkomen.

Goed ik verwachtte niets speciaal; een klein kantoortje met enkele bureautjes en een verantwoordelijke die me reeds een kleine uitleg zou geven over de verwachtingen ten opzichte van het werk dat ik zou verzetten. Dat was dus te veel verwacht. De organisatie bevindt zich in een huis dat nog in verbouwing is. Geklop & getimmer groette me bij de ingang. De gezette, knorrige baas wachtte op me achter zijn bureau. Onze eerste ontmoeting bestond meer uit beeld dan klank. Ik probeerde een conversatie aan te knopen, maar kreeg daarbij niet veel respons. Na een uur vertrok Bhavana, vanaf nu stond ik er echt alleen voor... Wat wilde ik toen luidkeels beginnen kressen, wenen, wegrennen en het eerste vliegtuig terug naar m'n vertrouwde wereld nemen. Charlotte nam me mee naar m'n kamer en vertelde meteen haar ervaring met JKSMS. Het deed niets goed aan die krop in m'n keel en al bijhorende gevoelens. Maar wat ben ik haar dankbaar voor alle tips en waarschuwingen die ze me heeft meegegeven. Daarnaast vertelde ze me dat zij per toeval na enkele maanden te weten kwam dat er in het centrum van Jaipur een huis is waar meerdere studenten verblijven en waar het mogelijk is om 's avonds nog allerlei activiteiten te ondernemen. Ik vroeg haar of ze meteen naar dit huis kon bellen en vragen of er nog een bed voor me vrij is. Yes er was nog een bed vrij! Ik heb meteen m'n koffer terug ingepakt. Op hetzelfde moment viel de elektriciteit uit, maar m'n het licht van m'n gsm hielp me uit de nood. Ik nam een riksja en kwam aan in m'n nieuwe verblijf en wat was dat een opluchting... Ik kan je verzekeren dat je in deze omstandigheden echt de nodige steun kan gebruiken van mensen die zich in dezelfde situatie als jou bevinden. Dat het verlangen naar een thuis groot is.

Ik woon op de eerste verdieping van een huis van een Indische familie samen met 6 andere studenten die hier ook op stage zijn. Ze komen uit Brazilië, Denemarken, Marokko, China, Turkije en Polen. Water en elektriciteit werken hier uitstekend en er is draadloze internetverbinding. Ik lig op de kamer met Natalia, het meisje van Polen. Tot hier toe kan ik niets slechts van ze zeggen. Stuk voor stuk lieve mensen die niet kijken naar religie, achtergrond of uiterlijke kenmerken. Iedereen doet zijn ding zonder daarmee iemand voor de voeten te stoten. Zaterdag ben ik samen met Bruna (het meisje van Brazilië) en de vrouw des huizes (een heel onafhankelijke, intelligent indische jonge vrouw) naar de markt gegaan. Diezelfde avond zijn we met z'n allen naar een Aeisec feestje gegaan. Met 9 kropen we in één riksja, een ervaring. Gisteren heb ik op een kameel gereden. Vandaag is het een feestdag, morgen is m'n eerste werkdag.

Overal waar ik kom voel ik me een rijke, verwende westerling. Wat is m'n gevoel dubbel als ik dan over enkele tientallen roepies moet onderhandelen (tien roepie is zo'n 0,15 euro). De komende weken zal ik allereest kennis maken met de verschillende projecten die JKSMS onderneemt. Een pro-actieve houding is noodzakelijk wil je hier blijkbaar werk verrichten. Er word je niet verteld wat je moet doen, eigen voorstellen worden niet afgewezen, maar wel niet gebruikt. Ik ben zeer, zeer benieuwd wat me nog te wachten staat...

Ik houd jullie op de hoogte,

veel liefs,

Lise.