T.I.I.

Ondertussen zijn we 3 maanden verwijderd van m'n aankomst in India en 1 maand ver van m'n terugkeer naar België. Geen enkele dag, week of maand lijkt op de voorafgaande. Hoe ik alles in het begin waarnam, is helemaal anders nu, na 3 maanden. Nog altijd een geweldige ervaring, maar op een steeds andere manier. Het maakt het er echter wel niet altijd makkelijker op, want je zoekt hier naar dingen en personen waaraan je je kan vasthouden, die een constante bieden in dit leven dat in niets lijkt op het leven dat je je hele leven gewoon bent. Niets is voortdurend een constante. Zo heb je de stage die geen stage is van 10 tot 6 met vastafgelijnde taken. Elke dag is er een ander uur van begin en einde van je werkdag en elke dag is het een vraagteken wat je er te doen staat en of er al dan wel iets is dat je te doen staat. Twee weken geleden kreeg ik de opdracht om foto's te trekken voor het promotiemateriaal van JKSMS, leuke opdracht en fijn om te weten dat wat ik heb gedaan, ook echt zal worden gebruikt. Daarnaast is ook niet iedereen rondom je heen voortdurend een constante, want mensen komen en gaan, in de letterlijke zin. Elise heeft haar stage in JKSMS beëindigd en is momenteel aan het rondtrekken met haar vriend door India. Stéphanie is weer thuis en begin deze week heb ik afscheid moeten nemen van Kasia, het meisje uit Polen, m'n huisgenote en goede vriendin hier. Robin is van de ene op de andere dag naar Kerala vertrokken, om daarna meteen naar Nepal verder te trekken voor een stage. En Chris is momenteel niet meer de vriend van voorheen. M'n beste maatje hier is verliefd op me geworden en heeft me dat met de nodige lieve gebaren getoond. Hij overlaadde me met knuffels en cadeautjes. Op m'n verjaardag verraste hij me 's avonds laat op ons dakterras met bloemen, 2 flessen wijn, chocolade en een heerlijk ruikend parfum. Een dag later lagen er onder m'n kopkussen 2 films die helemaal beantwoorden aan mijn smaak. En dan is er ik die zijn gevoelens niet kan beantwoorden. We hebben er over gepraat en in het begin leek het wel of hij het goed opnam, tot er daar het moment was dat er teveel alcohol gedronken was en er andere woorden naar buiten kwamen. Hij nam afstand en ik nam afstand, beide gekwetst door elkaars woorden en gedrag. En met het 'afscheid' van die laatste persoon heb ik het momenteel het meest moeilijk, omdat hij hier van dag 1 dicht bij me heeft gestaan en nu zo ver weg lijkt ookal woont hij in hetzelfde huis. Je zoekt je weg hier, je vindt die samen met die enkele mensen waarmee je goed overeen komt. Nadat je al die goede en slechte dagen samen hebt beleeft en aan hen gehecht bent geraakt, moet je hen loslaten en openstaan voor de nieuwelingen. Daar heb ik dan echt geen zin in, het lijkt wel of niemand kan typen aan de mensen waarmee je hier van start bent gegaan of waar je je vertrouwen al in hebt gelegd. Al maakt dit het soms moeilijk, ik heb helemaal niet te klagen. Met Chris lijkt het ondertussen terug de goede weg op te gaan. We beginnen beide een beetje te ontdooien en op een vriendschappelijke wijze worden er terug toenaderingspogingen ondernomen. Ik ben nog geen enkele keer in de haren gevlogen met m'n kamergenote Bruna, het meisje van Brazilië die me eerst wat vreemd oogde, maar ik nu niet meer kan missen. Toen ze hier aankwam was ze graatmager, een beetje op het ziekelijke af, maar ondertussen is ze gelukkig al een beetje bijgekomen. Ondertussen zijn er 3 nieuwe studenten in het huis: Théresa, een iets gezetter meisje van China dat bij elke zin gibbert en een Indische jongen aan de haak heeft geslagen, Olga een meisje uit Polen, waar ik het weer goed mee lijk te vinden en Vova of Vladimir, een jongen uit Oekraïnie, die zelfs geen kater overhoudt aan een fles van de sterkste drank. Met z'n allen kruipen we 's avonds dicht tegen elkaar aan om een film te zien op iemands laptop. Niet alleen de nachten, ook de dagen zijn hier ondertussen koud geworden en verwarming is er niet. Ik zoek naar m'n warmste truien die ik vervolgens over elkaar heen trek. Met Kerst hebben we samen een kerstdiner gehouden. Ik, Olga en Chris hebben onze beste kookkunsten bovengehaald en – veel later dan verwacht – onze gerechten geserveerd op onze met kaarsjes verlichtte tafel. De afwas was en is hier een never ending story… geen afwasmachine en 7 studenten, je moet niet vragen. Twee dagen geleden ben ik, samen met Olga en Théresa, uitgenodigd door Sweety en Lovely, de 2 huisvrouwen, om naar een feest te gaan ter ere van de dag voor de trouw van een van de buren. Ze leenden ons een sari uit die we zelf uit hun garderobe mochten kiezen en maakte ons op. Samen met de kinderen gingen we naar het gebeuren. Trouws en feesten vinden plaats op een rechthoekige plein of grasveld dat wordt belicht met koude allogeen lampen. Eten wordt geserveerd op tafels aan de zijkant en obers serveren water, koffie of thee. Alcohol komt hier per uitzondering bij feestgelegenheden te pas, daarnaast zal je ook nauwelijks vleesgerechten treffen, de Indische maatschappij is overwegend vegetarisch, zelfs veganistisch. Ik ben hier nog maar 1 winkel tegengekomen waar er vlees werd verkocht en dat zijn dan geen mooie stukken filet pûr die je er vindt, maar bevroren kip en worstjes in een diepvriezer. Deze winkel samen met enkele grote ketens warenhuizen worden enkel betreden door de rijkere laag van de bevolking en de blanke mensen natuurlijk. Daarnaast vindt je overal kleine, houten karretjes waar groenten en fruit op zijn uitgestald en houten blokhutjes waar toastbrood en dergelijke van de hand worden gedaan. Terugkerend naar het feest van de dag voor de trouw heb ik er ondanks het er allesbehalve aan toegaat zoals onze feesten, een geweldige avond gehad. Er stond een podium klaar waar alle gasten vrij waren om al dan niet een dansje uit te voeren. Lovely had ons voorheen geïnformeerd dat ze er zou dansen. M'n mond viel open toen ik haar zag dansen, vol trots en zelfvertrouwen danste ze heel mooi, energiek en sierlijk op Hindische muziek. Het was prachtig haar zo te zien, want door enkel heimelijke momenten waar zowel zij als Lovely me persoonlijke dingen toevertrouwen, weet ik dat ze het door bepaalde dingen niet altijd even makkelijk heeft. En daar stond ze dan. Haar moment. Deze 2 vrouwen zorgen samen met hun kindjes, echtgenote en schoonouders voor een echte familiesfeer. M'n skills om met kinderen om te gaan, gaan er hier dan ook op vooruit. Net als de vele kleine puppietjes, zie je hier ook overal kleine pagadders rondhuppelen. Ik word haast gedwongen om er nu wel eens 'deftig' mee om te gaan en het begint me ook nog te bevallen! (Bij dit alles horen de nieuwe toegevoegde foto's 'Pictures for Promotion JKSMS', 'My Birthday in India & Kasia's Goodbye' en 'My Sweet Indian Family')!

 

T.I.I. oftewel 'This Is India'. Als je iets niet begrijpt of even verwart bent door India, dan is het antwoord heel simpel: 'This Is India'. Een andere uitdrukking over India is de volgende: India is als het snuiven van LSD, het kan een goede trip zijn, het kan een slechte trip zijn, maar wat zeker is, is dat je een trip hebt meegemaakt. Daarnaast wordt er gezegd dat als je India overleeft, je alles overleeft. En zo kom ik op m'n trip naar Varanasi. Twee weken geleden ben ik naar deze heilige stad met een groepje op uitgetrokken. Deze heilige stad die eveneens gelegen is aan de even heilige rivier de Ganges is bekend om zijn vele ghats - wat een trap is op een rivieroever - en bijhorende tempels die samen dienst doen voor eindeloze cyclussen van de hindoereligie. Elke dag trekken 1000de gelovigen naar Varanasi voor een bad in deze heilige rivier dat de aardse zonden zou wegwassen. Mantra's worden gezongen en bloemetjes en olielampjes worden geofferd. Het meest ingrijpende ritueel dat hier wordt uitgevoerd zijn de rites de passages waarbij een overleden persoon door zijn familieleden aan de Ganges wordt overgeleverd wat tot onmiddellijke verlossing van de cyclus van dood en wedergeboorte zou zorgen.

Nog herstellend van een treinreis van 20 uur en nadat ik en m'n reisgenoten ons hadden geïnstalleerd in een gasthuis en een lekker ontbijtje op een dakterras met uitzicht over Varanasi hadden binnengewerkt, werden we begroet door een zo aan de gang zijnde rite de passage. Een man van gevorderde leeftijd in witte doeken gewikkeld was op een brandende houtstapel in vlammen aan het opgaan. Eerst smolt het doek weg waarna de beenderen zichtbaar werden. Een van zijn been hing een beetje te veel uit de vlammenzee, waarop een van de familieleden met een stok het been 'brak' en mooi dicht bij de andere lichaamsdelen voegde. Je vraagt je even af of je dit onwerkelijke wel echt ziet gebeuren. Gevoelige zieltjes moeten hun 'hart' hier zeker niet komen ophalen. En toch ondanks dat dit luguber klinkt, voelde ik niets van een akelige sfeer. Eerder het tegenovergestelde; er heerste een aangename rust en stilte. Geen verdriet, maar berusting en blijdschap dat men hun dierbare op deze wijze naar het hiernamaals kan bezorgen. 's Avonds staken we van wal met een houten roeibootje en bijhorende schipper die ons over de Ganges bevoer. We voeren doorheen zichtbare smog en over een rivier waarin miljoenen opgebrande lichamen zijn opgeborgen. Overleden zwangere vrouwen, leprapatiënten en belangrijke religieuze personen worden geacht al bevrijd te zijn van de cyclus van dood en reïncarnatie, waardoor ze zonder crematie aan de Ganges worden overgeleverd. Je kan wel geloven dat de Ganges zo een van de meest bevuilde rivieren in de wereld is. Mijn geloof ligt niet in de hindi religie en heb dan ook gepast om zelfs maar m'n kleinste teentje even in de Ganges te nippen. Toch ik voelde geen moment disrespect of afgrijzen jegens hen die hier wel in geloven. Verkleumd keerden we terug naar ons gasthuis, de nood aan een goed avondmaal, een warme douche en even warm bed waren hoog. Je hoort het al aankomen, niets van deze noden werden ingelost. De douche stelde een miezerig koud straaltje voor, m'n toast champignon kon je eerder een toast 'dikke looktenen' noemen en het bed was een harde matras in een benauwde, warme kamer door zijn veelvuldig aanwezige vochtplekken. 'Heerlijk vredig ontwakend', namen we die volgende dag, zondagochtend, 3 autoriksja's naar Sarnath. In ons gezelschap bevond zich van California die niet zo lang daarvoor was genezen van terminale borstkanker. Deze miraculeuze diagnose werd gesteld nadat ze al haar hebben & houden had verkocht en haar beslissing om in haar laatste levensmaanden de wereld rond te trekken. Wat een spirit!
Sarnath is niet voor de Hindoes, maar wel voor de boeddhisten een heilige stad, aangezien Boeddha hier in 500 voor Christus na zijn verlichting heeft gewoond, gepreekt en onderricht heeft gegeven aan zijn eerste 5 leerlingen. Het deed me goed om in dit groene Boeddhistische dorpje rond te dwalen waarbij ik een hele andere atmosfeer waarnam dan in het overwegende Hindische India. Hier voelde ik dat, ondanks Hindoeïsme uit Boeddhisme gevloeid is, er een wezenlijk verschil tussen deze 2 religies aanwezig is. Boeddhisme is als religie eerder een filosofie, een zienswijze over het leven waarbij je je al dan niet aansluit. Hindoeïsme is daarentegen een erg praktiserende religie die de modale Indiër meekrijgt met geboorte en vaak blindelings volgt en gelooft. Elk aspect uit het leven van de Hindische Indiër wordt gedomineerd door tradities en ritualen, niets ontsnapt er aan. Ondanks ik me soms de nodige vragen stel bij hun 1000de gebeden, dankbetuigingen en rituelen voor Ganesha & co, ik denk dat het maar goed is dat deze over-prakteriserende hier aanwezig is. Allereerst deze religie doet geen vlieg kwaad en houdt alles in om het hoofd te kunnen bieden aan de alomtegenwoordige armoede die hier toch wel heerst voor de meerderheid van de bevolking. Bij het bezoek aan de Dhamekhstoepa, de plek waar Boeddha zijn preek zou hebben gehouden voor de 5 leerlingen, klampte een klein, mager jongetje ons aan bedelend om een beetje geld. De jongen moest het op zijn gevoel doen, aangezien zijn ouder, of eender welke 'toezichter' van dit jongetje, besloot zijn ogen zodanig te beschadigen dat er meer medelijden en zodus geld zou worden opgewekt. Gruwel en onmenselijkheid komt niet alleen in films voor.
Diezelfde avond namen we alweer de trein terug richting Jaipur. Die nacht zou ik 23 jaar worden en wat werd het een onvergetelijke verjaardag. Blijkbaar stonden we op een wachtlijst met onze treinkaartjes, waardoor onze slaapbanken verspreid waren over de trein en 1 slaapbank met tweeën gedeeld moest worden, die laatste namen ik en Kasia voor onze rekening. Het werd een gezellige nacht met Kasia. Zoekend naar een strategie om allebei zo goed mogelijk te liggen, viel ik die nacht... niet in slaap. Voor ik m'n eerste poging ondernam in slaap te vallen, kwam door het gangpad van de trein alweer een jongetje voorbij dat smekend met zijn hand in een kommetje voorbij kwam voor vragend voor wat geld. Het jongetje zag vuil en was gekenmerkt door een zwerende wonde op zijn linkerkaak. Ik heb al meerdere bedelende jongetjes en meisjes gezien - in India tref je ze net als zijn tempels op elke hoek van de straat aan - maar nog nooit voorheen had ik het zo moeilijk. Hij vroeg niet om geld, hij smeekte en hij smeekte niet om geld, maar om zoveel meer, om een deken, liefde, hulp om hem uit deze ellendige positie te redden. Het smeken ging gepaard met tranen van uitputting en wanhoop. Ik greep naar m'n tasje met geld, maar vond de moed niet om de jongen aan te kijken en hem het te geven. Het was een zware treinreis, nu nog, 2 weken nadien, herinner ik me deze uitputtende treinreis waar maar geen einde aan leek te komen. Je zit met z'n allen op elkaar op harde, koude banken, Indiërs gapen je gedurende de hele treinreis na en bij elke stop bij een perron grijp je naar je neus om die intense pipie geur te mijden. Ik kon niet wachten uit de trein te stappen, naar huis te gaan en een warme douche te nemen. Ik val in herhaling, maar besef dan weer wat een gelukzak ik ben. Ik geniet intens van een thuis te hebben, om steeds naar veiligheid en vertrouwdheid te kunnen terugkeren. Kijk maar naar het filmpje waarin ik slaapdronken m'n relaas over die nacht, de nacht van m'n 23ste verjaardag, verwoord en bijhorende foto's.

Vanuit India, Jaipur heel veel warmte en liefde,

Merry Christmas and a happy New Year!

X

Het internet deed het hier een week niet, dus ondertussen loopt het blogbericht van hieronder een weekje achter omdat ik het nu pas kon posten (en de bijhorende foto's van Jaisalmar zijn ook gepost). En dat betekent ook dat m'n papa ondertussen in India is geweest en alweer is vertrokken! Het waren geweldige 4 dagen die ik me niet beter had kunnen voorstellen, liefs, X

Hophophop Kameeltje in Galop

Zondag is door God geschapen om te rusten. Elke zondag als ik ontwaak word ik merkwaardig genoeg vergezeld met een soort vredevol gevoel. Dat gevoel dat niets moet, alles mag, de week en alle bijkomende verplichtingen lijken veraf. Een dag die je hoort te spenderen in de tuin met een boek of binnenhuis gewikkeld in dat zachte deken dat je vergezelt in die hartverwarmende film terwijl het buiten aan het pijpestelen regenen is. Vorige week zondag kon het echter niet op. Ik bevond me 12 uur van Jaipur vandaan in de Thar woestijn dicht tegen de grens met Pakistan. Ik had al eerder op een kameel gezeten (zoals jullie allen hebben gezien), maar deze keer stond er een échte kamelentocht op me te wachten. Zaterdagnamiddag toen de zon al aan het ondergaan was trok ik samen met m'n reisgenoten richting een Godverlaten plek in het midden van de woestijn dat zou dienen als slaapplaats van die nacht. We werden vergezeld door enkele kamelenjongens die nu & dan een goede mep gaven op het achterste van de kameel, waardoor die galopwaarts vooruit ging, maar dat tempo staakte na nog geen 5 minuten onder het kamelenmoto 'op het gemak'. Laten afjagen doen ze niet, ik kon me wel in hen vinden. Aangekomen moesten we van dat hoge dier geraken, dat betekent omgekeerd mee gaan met de bewegingen van de kameel als je er niet wil afvliegen. Je buigt je rug helemaal naar achter en vervolgens ga je met buik helemaal naar voren en hup je staat terug met beide benen op de grond! Terwijl we ons installeerde en genoten van de zon die achter de duinen verdween en een warme, rood-gele gloed spoelde overheen de woestijn, zorgden onze lieve kamelenjongens voor een warme kop Indische thee en maakte ze zich klaar voor het avondeten. Het vuur werd aangestoken, droge takken werden bij elkaar gesprokkeld, groenten werden gewassen en de ciabatti werd gerold. De zon maakte ondertussen plaats voor de maan en zijn bijhorende miljoenen sterren. Hoe ver je ook keek geen enkel teken van leven viel te bespeuren. Na het avondeten en voor ik onder de warme dekens kroop, ging ik nog even "wild" plassen. Met een koplamp op m'n hoofd zocht ik een plekje ver verwijderd van m'n zichtbaarheid. Net gehurkt en met de broek omlaag voelde ik plots dat ik niet alleen was, ik botste met m'n koplamp, enkele 10 tallen meters verder op 2 gele ogen die me aanstaarde in de complete duisternis (ik denk dat het een vosje was). Wat voelde dat machtig dat wildplasje. Ik keerde terug en viel in slaap met de kamelen naast m'n hoofd en met die vele sterren boven me heen. De volgende ochtend ontwaakte ik door het belletje van een schaapje dat naast me heen kwam gehuppeld op zoek naar z'n verloren herder. Ik kon me m'n zondag niet vredevoller voorstellen. Wat was het een ervaring om zo ver weg van de beschaafde wereld, enkel omringd door de natuurlijk voortbrengselen der aarde te ontwaken.
Dezelfde avond namen we alweer de trein terug richting Jaipur. We keken allemaal uit naar het reizen met een trein, omdat niemand onder ons dit eerder had gedaan in India en omdat het misschien wel een beter alternatief was dan die hobbel-bobbelende-claxonerende bus. Ken je claustrofobie? Zoniet dan moet je de Indische (slaap)trein dus maar eens proberen. We stapten in en werden verwelkomd door harde, zeegroene banken van 50 centimeter lang, met dezelfde lengte daarboven en daarnaast 2 andere slaapbanken. Op zwaarlijvige mensen of brede borstkassen is hier niet gerekend. De kleine raampjes die je een beetje gevoel van ruimte boden, gaven je de indruk achter tralies te zitten. Als die ramen dan af en toe werden geopend konden we elkaar nog nauwelijks zien door het vele stof (van de omringende woestijen) dat kwam binnengewaaid. Midden in de nacht werd ik wakker van de koude die door m'n laken en jas was heengegaan. Een 'beetje' verkleumd en bruiner dan voorheen verlieten we die ochtend de trein op weg naar een warme douche en voor een beetje slaap onder verse lakens en een zachte bodem. Reizen in Indië is dus absoluut een avontuur, het is niet alleen dat bereiken van je bestemming, maar het op weg zijn en overkomen van al die 'ongemakken' die het samen, voor mij, onvergetelijk maken.

Ondertussen is er niet veel veranderd aan de Indische werkethiek. Nu & dan werkt het nog de nodige irritaties bij me op. Ik wil iets 'produceren', voelen op het einde van de dag dat ik iets nuttigs heb gedaan… maar dat is dus nog steeds te veel gevraagd en dat geldt hier voor alle internationale studenten in welke sector je ook bent tewerkgesteld. Je staat machteloos om daar iets aan te veranderen en dat levert op zijn beurt voor nog meer frustraties. Het is zoals Chris onlangs verwoorde aangaande zijn stage… ik leer hier niet hoe het wel moet, ik leer hoe het niét moet. Op zoek naar iets of wat meer voldoening aan m'n werkdagen hier ben ik van start gegaan met een empirisch onderzoek voor m'n thesis. Het werd ook tijd dat ik hier werk van zou maken, want binnen minder dan 2 maanden sta ik weer terug op Belgische gronden! Het zou ook een beetje stom van me zijn, nu ik de kans heb om onderzoek op het veld zelf te doen, hier geen gebruik van te maken en om dan in België helemaal van 0 met een literatuur onderzoek te moeten starten (en daar heb ik eerder al m'n peren mee gezien zoals de meesten onder jullie wel weten). Ik was vertrokken met het idee om me te verdiepen in de 'Livelihood Sustainability Theory' van slum dwellers in een bepaalde slum. Deze theorie vertelt dat mensen met een bescheiden geldelijk inkomen meer dan andere beroep doen op andere bronnen van kapitaal om in hun levensonderhoud te voorzien. Naast economisch kapitaal heb je zo ook sociaal (bv. sociale relaties), natuurlijk (bv. een koe die je melk geeft) en menselijke kapitaal (bv. het ontwikkelen van specifieke vaardigheden). In het doornemen van deze theorie werd m'n interesse echter niet opgewekt, ik vond het een droge theorie, die mezelf weinig zou bijbrengen. Ik vroeg me af wat ik mézelf eigenlijk afvraag wanneer ik de inwoners van de sloppenwijken ontmoet. Ik weet hoe ik en jij tegenover deze mensen staan, we kunnen ons duidelijk 'classificeren', ons een toch bepaalde hiërarchische driehoek vormen en onszelf en hen er in plaatsen... maar hoe percipiëren zij hun eigen vorm van bestaan? Voelen ze zich werkelijk buiten de beschaafde wereld staan of zien ze zichzelf hier een deel van uitmaken? Zo botste ik op de 'Culture of Poverty Theorie'. Een zeker Oscar Lewis kwam tot de vaststelling dat de bewoners van sloppenwijken vaak een eigen cultuur ontwikkelen die zich afscheidt van de 'gangbare' cultuur als middel om met hun levensomstandigheden om te gaan. Dit voorkomt hen echter om uit deze staat van deprivatie te geraken en creëert een vicieuze cirkel van armoede als deze cultuur van generatie op generatie wordt doorgegeven.
Ik selecteerde een sloppenwijk waar JKSMS projecten heeft lopen en maakte een afspraak met de sociale werkster ter plaatse. Ik legde haar uit dat ik eerst enkel wilde observeren en kennis maken met de bewoners vooraleer ik 'echt' met het onderzoek van start zou gaan. Ik ontmoette haar om 9 uur bij het houten hutje dat als schooltje dient in deze slum en kreeg al meteen de nodige aandacht van passenten op de weg (de meeste slums in Jaipur zijn niet gelegen in de buitenwijken van de stad, maar gewoon in de stad zelf op een plek langs de weg waar er plaats is om te 'bouwen'). De sloppenkinderen vonden het ook een hele gebeurtenis en waren nieuwsgierig naar wie ik was. Het is weer niet nadenken en al die kleine, vuile handjes aannemen als ze je worden aangereikt, om vervolgens een thee te drinken en Indische chips te eten zonder de kans te hebben om je handen te wassen. De kinderen vroegen of ik getrouwd was en m'n "nee" als antwoord werd niet zomaar aanvaard, meer zelfs niet begrepen. De gemiddelde leeftijd van deze sloppenkinderen is 15 wanneer de motor van het huwelijksbootje wordt gestart... ik, een 22 jarig meisje dat ongehuwd is, wordt dus als een rariteit aanzien. Over huwelijken gesproken, momenteel zitten we ook in de tijd van het jaar waar de Indiërs het gunstig achten om de eeuwige verbintenis aan te gaan. Elke dag zie je hier men dus de nodige voorbereidingen treffen aangaande huwelijken die die avond zullen plaatsvinden en elke avond spelen er zich verschillende huwelijken af naast je deur. De eerste avond van deze 'huwelijksperiode' kon ik niet bijhouden hoe veel huwelijken er werden gehouden toen ik met een autoriskja door de stad reed. Olifanten en alweer de nodige licht- en geluidsspelen ontbreken hier niet bij. De grootte van het feest bepaalt daarnaast ook de prestige en status van de familie. Hoe groter en spectaculairder het feest, hoe meer aanzien de familie heeft of zal verkrijgen. Het Indische concept huwelijk als arranged marriage samen met die vastgelegde periode dat je moet trouwen, ontnemen voor mij elk idee van romantiek dat hieraan zou verbonden moeten zijn. Aan de andere kant van scheidingen is hier nauwelijks sprake (ik ben nog niet 1 iemand tegengekomen of heb nog niet over 1 voorval horen vertellen). Als men vraagt naar m'n familiale situatie, wordt er weer raar opgekeken als ik hen vertel dat m'n ouders gescheiden zijn en dat ze beiden een nieuwe partner hebben. Daar staan ze dan echt van versteld van zowaar dat ik me bijna een beetje schaam dat m'n ouders niet meer bij elkaar zijn. Wat is het beste concept van huwelijk dan vraag je je af? Want ondanks de kunstmatigheid en het gebrek aan spontaniteit dat verbonden is aan Indische huwelijken, merk ik wel het nodige respect en liefde naar de partner en bijhorende familieleden toe. Ik denk niet dat er één waarheid bestaat, maar geef mij toch maar een huwelijk uit pure liefde. Om terug te komen op m'n kennismaking met de slumkindertjes, vonden deze laatste ook dat dit ongehuwd meisje trekken weg heeft van een jongen, omdat ik een jeans draag, en lachten ze met m'n dot die óp m'n kop staat, omdat zij zelf (en alle Indische vrouwen) haar steeds in een middenstreep en laag op het hoofd dragen (m'n dot stond die dag nog eens niet zo hoog). Zo voelden niet zij, maar ik me ongemakkelijk, wat ik toch wel een grappige en gekke situatie vind bekeken in zijn context. De ouders van de kinderen klampten me niet aan, maar enkele vroegen wel of ik ze niet kon helpen. Hen geld kon geven of hen uit deze erbarmelijke omstandigheden kon halen. Ik ontmoette een meisje van 25 dat net bevallen was van een kleine jongen. De jongen was niet zomaar klein, maar leek slechts 6 tot 7 maanden oud en leek dus veel te vroeg geboren. Blijkbaar was dat niet het geval en was de baby na de gezonde 9 maanden bevallen! Je staat dan even perplex, omdat je beseft dat dit het gevolg is van de lage voedingswaarde die de moeder (n)ooit heeft opgenomen. Maar wat was het mooi om te zien hoe dit jonge meisje met een-en-al voorzichtigheid over haar kindje waakte en straalde van trotsheid.
Zo bracht ik 3 dagen een 'huis-aan-huis' bezoek en maakte ik kennis met de meeste sloppenbewoners. Hoe meer tijd ik er spendeerde, hoe meer ik zag en opmerkte dat ze echt wel een klein huishouden hebben in deze met zeilen overdekte takken die als onderkomen dienen. Het is ook frappant om te zien dat ook in deze 'wijk' sommige huishoudens netjes en proper zijn en andere dan weer iets minder ordentelijk. Toen ik op het einde van de week constateerde dat ze geen enkele keer mij een gevoel van medelijden hebben doen opwekken, besefte ik dat ik dit voorheen nooit zou hebben verwacht. Ze weten een weg te vinden met hun leven, net als wij dat allemaal doen. Ze staan er, ook met hun problemen, maar ze staan er. Laten zich niet om ver blazen of uiten geen gevoelens van minderwaardigheid als ik daar (of meer algemeen 'die witte rijke persoon van de beschaafde wereld') een kijkje kom nemen. Ik herinner me wel het gevoel van medelijden toen ik bij m'n bezoek aan de Taj Mahal Indische rijke vrouwen ontmoette die onder de witte crème waren gepoederd om op die manier de rijke blanke te evenaren (er zijn hier trouwens vele reclames die producten aanprijzen die de bruine huid doen afbleken!). Niet zij, maar die vuile, arme slum dwellers dwingen meer respect af, omdat zij hun identiteit door niets of voor niemand achterhouden.

Het blijft leuk om hier thuis te komen, om volledig met je huisgenoten te kunnen uitblazen na een dag India. We hebben hier allemaal onze dagen dat het even hoog zit met de Indische cultuur. Zo zat het weer eventjes hoog toen ik, Kasia en Bruna eergisteravond naar het centrale treinstation gingen voor het boeken van treintickets naar Varanasi (de stad die bekend staat als de Heiligste stad van India gelegen aan de Westoever van de Ganges). Mooi en netjes stonden we 10 minuten voor sluitingstijd in de rij, maar als het dan uiteindelijk onze beurt was, schoof men 'discreet' het bordje met closed voor onze neus. Argh!! Dit kon niet waar zijn, nooit zijn ze strikt wat afspraken, uren betreft en nu plots wel. De computer stond nog op, de man kon deze tickets zo regelen, maar nee het was al een volle 5 minuten over 10. Koken doe je dan. Daar begon ik weer met m'n woede-relaas; you are inhuman, treat the people like you wanted to be treated! Haha. Tevergeefs het hielp niet, hij riep er de bewakingsman bij. Toen we buitenstonden ontdekten we bij toeval een ander boekingskantoor waar we onze ticketen konden boeken, ha! Deze loketten stonden overvol, dus het was eventjes wachten, maar we zouden onze ticketen deze avond nog in de handen krijgen, dus heel de trip zou het het waard maken. Als het dan eindelijk onze beurt is, vertelt deze conducteur ons dat we aan het foute loket stonden. We gaven ons gewonnen en besloten terug naar huis te keren, aangezien het al vrij laat was en dit niet de veiligste buurt is om je dan te begeven. M'n woede en irritatie werden echter algauw getemperd als ik moest opletten m'n voeten te zetten om niet op al die mensen te stappen die stinkend en dicht tegen elkaar lagen in dit station (hét centrale station van Jaipur) in de afwezigheid van een ander onderkomen. Ik werd met m'n beide voeten naar de grond getrokken en besefte nogmaals dat ik weinig reden tot klagen heb. Dat ik verwend moet zijn om van deze situatie een probleem te maken. Telkens als we thuiskomen, kunnen we er samen lachen om al die toestanden. We beginnen ondertussen elkaar allemaal beter te kennen en ons band wordt daar alleen maar hechter op. Ik prijs me nog steeds gelukkig dat ik in dit huis, bij deze mensen ben terechtgekomen. Het is niet alleen het land of die ongelofelijke cultuur die deze reis maken, maar ook de mensen die je daarbij vergezellen...

Ik wens jullie allen nog een fijne dag, hier wordt het alvast op het gemak! Vanavond gaat Sweety (een van de huisvrouwen, de andere wordt Lovely genoemd) me leren hoe ik m'n Indische lievelingsgerecht - butter paneer masala met naan (een soort van zachte kaas in lekkere afsmakende groentenachtige saus met een een soort van zouten pannenkoek - en dit klinkt nog eens niet zo lekker als het werkelijk is) - maak, dus dat wordt weer smullen!

Tot gauw,

X

PS Ons ticket naar Goa is trouwens geboekt. Op 31 januari om 10.40 in de ochtend nemen we (ik, Bruna en Chris) het vliegtuig naar Zuid-Indië zo'n 1700 km van Jaipur vandaan om daar 's avonds de intrede van het nieuwe jaar te vieren. Alle herbergen en hotels zijn trouwens al volgeboekt, dus het wordt waarschijnlijk onze roes uitslapen op het strand. En binnen 2 dagen staat m'n papa hier, het 5-sterren hotel is al geboekt (dat hier naar 'onze' normen is, maar je voor (ons) geen geld kan krijgen), maar ook de plannen om hem de sterreloze plaatsen te laten zien zijn al gemaakt.