Tradities en Kloven

Het is zaterdagmiddag. Ik ben alleen in het huis. Cem, Mohammed, Bruna, Chris en Nathalia zijn gaan werken. In India werkt iedereen van maandag tot zaterdag, enkel zondag is er een vrije dag. Aangezien ik een stage doe waarvoor niet betaald wordt, kan ik het me permitteren om zaterdag vrijaf te nemen. We zijn ondertussen 2 weken verder, maar het lijkt wel veel langer en dat is in de positieve zin bedoeld. Er zijn al zo veel indrukken op me afgekomen, heb verschillende mensen ontmoet en ben enkele ervaringen rijker.

M’n werkdagen starten om 10 uur ’s morgens en eindigen om 18 uur ‘s avonds. ’s Morgens vertrek ik met een autoriskja en ’s avonds krijg ik meestal een lift aangeboden door een van m’n mannelijke collega’s op hun motor (het is eerder een uitzondering als een vrouw het stuur in handen neemt, het is de job van de man of een taxichauffeur om zichzelf en zijn familie te verplaatsen). Ik kan niet ontkennen dat ik het leuk vind om achterop bij een man door de stad naar huis worden gevoerd, des te meer omdat ik goed met enkele van hen goed overweg kom en ze dit niet doen met bijbedoelingen.
De eerste 3 dagen ben ik met enkele werknemers van JKSMS op pad gegaan om theater te gaan opvoeren in de slums. Toen ik eerder dit jaar voor de eerste keer hoorde over theater als een middel om arme mensen de nodige ontspanning te geven en tegelijkertijd informatie te bezorgen opdat hun ontwikkeling wordt bevorderd, vond ik dat maar een flauw, zwak idee. Het leek me veel te kleinschalig en te simpel van ‘geest’. Ik moet m’n mening echter volledig herzien en besef dat ik me ook schuldig kwijt aan die typische westerse neiging om alles groot te willen zien, wil je er waarde aan hechten. Het waren fantastische 3 dagen waar ik nog steeds een warm gevoel van krijg als ik er aan terug denk. We trokken er met een klein team op uit. Samen volgepropt in een Jeep bezochten we elke dag 2 slums. Het decor werd opgezet en m’n collega’s begonnen te spelen. Het theaterstuk ging over zwangerschap bij jonge meisjes die niet getrouwd zijn. In de Hindu cultuur wordt dit niet acceptabel geacht en het meisje in kwestie krijgt van haar eigen familie en omringende gemeenschap weinig hulp en steun aangeboden. Dit geldt zowel in de hogere als lagere standen van de Indische maatschappij. Al spelend wordt er duidelijk gemaakt wat de mogelijkheden zijn voor dit jonge meisje. Op het einde van het stuk wordt het publiek bij deze probleemkwestie betrokken. Het was ongelooflijk om te zien hoe deze moeders, vaders en kinderen heel het stuk aandachtig bleven luisteren en hoe m’n collega’s er in slaagde iedereen aan het lachen te krijgen, zelfs ik die geen woord Hindi verstaat moest lachen om hun komische vertolking. Zowel zij zelf als de mensen van de slums beleefden plezier aan dat kleine uurtje ondanks de erbarmelijke omstandigheden waaronder het werd gebracht en waarin ze dag in, dat uit leven. Ik hield me eerder op de achtergrond. Ik wilde niet overkomen als de westerling die eens even komt kijken en beoordelen hoe het hier aan toe gaat om dan binnen enkele maanden terug naar m’n vertrouwde, goede leefomstandigheden terug te keren. M’n collega’s betrokken me echter snel bij het hele gebeuren en lieten me voelen als een van hen. Mohan zorgde ervoor dat ik vragen stelde die hij met plezier wilde beantwoorden en liet me allesbehalve met een lege maag van tafel gaan tijdens onze lunchpauzes. Ik werk graag met hem samen en tot hier toe heb ik in het algemeen een goed gevoel bij JKSMS. Ze verrichten echt wel goed werken en hebben interessante projecten lopen die efficiënt worden aangepakt.
M’n eerste bezoek aan de slums was niet schokkerend. Het verschil tussen de armoede die je op straat ziet en in de slums is niet heel verschillend. Misschien is het leven in deze slums/gemeenschappen zelfs ‘beter’ dan het leven op straat. Deze mensen hebben een ‘dak’ boven hun hoofd, leven samen met hun familie en met de andere mensen van de gemeenschap. Op straat is het ieder voor zich en wordt er onder een blote sterrenhemel een plekje gezocht op de stenen wegen als slaapplaats voor de nacht. Ik zou opteren voor de eerste optie.

Vorig weekend heb ik samen met Abhishek enkele bezienswaardigheden in Jaipur bezocht. Abhishek heb ik leren kennen op het eerste Aeisec feestje. Aangename jongen die me veel wist te vertellen over de Indische cultuur en me mee nam naar plekken waar toeristen niet komen. Hij is ondertussen zogezegd verliefd op me geworden. Dat zegt hij en toont hij met 1000de berichten per dag. Hij praatte al over naar België komen en dat zijn ouders uiteindelijk wel akkoord zouden moeten gaan met mij als een niet-Hindisch meisje. Dit alles maakt zijn gezelschap het op dit moment iets minder aangenaam. Ik kan je vertellen dat ik behoorlijk gek werd van die overdreven aandacht van hem en heb vanaf het begin duidelijk gemaakt dat er voor mij niets meer is dan vriendschappelijke gevoelens. Sinds vandaag begint hij dit echt te beseffen en nu is hij kwaad, laat me voelen hoe ongelukkig hij zich wel niet voelt en eindigde zijn laatste bericht met take care en bye. Ik laat hem doen.

’s Avonds ben ik al enkele keren met Abhishek en 2 vrienden van hem, Madhav en Sneh Raj, op stap gegaan. Op stap gaan in Indië betekent een bar zoeken op een dak van een hotel en om 11 uur je plan trekken, aangezien alles dan sluit en er geen alcohol meer wordt geserveerd. Sneh Raj heeft zijn vriendin sinds februari niet meer gezien, maar wacht zo trouw als een hond op hun vereniging. Hij komt ’s avonds onverwacht langs om nog snel een chaj of thee te gaan drinken. Ik apprecieer een gebaar als dit enorm en nogmaals des te meer omdat er geen bijbedoelingen achterzitten (natuurlijk bij sommige wel, maar die pik je er snel tussen uit). Vorige week vrijdag toen we de stad op de motor introkken voor een bier, was dit in geen enkele plaats te verkrijgen. Dit omwille van één van hun zovele feestdagen waarop één van hun zovele goden worden vereerd. Je kan je niet inbeelden hoe religieus en gehecht aan tradities dit land is. Overal, op elke hoek van de straat, is er wel een kleine of grote tempel te vinden. In het drukke verkeer wordt er elke keer een soort van weesgegroetje geschoten als men zo’n tempel voorbij rijdt. Alle vrouwen dragen hier sari’s, dat zijn lange gewaden die heel het lichaam bedekken inclusief het hoofd. Het is absoluut niet gepast om iets of wat van vrouwelijke vormen te zien. Dat neemt echter niet weg dat de vrouwen hier mooi en elegant bijlopen en het straatbeeld enorm veel kleur geven met hun kleurrijke sari’s en vele juwelen voor handen, armen, oren, neus en tenen. En dit geldt voor zowel de arme als de rijke vrouwen. De meeste getrouwde vrouwen die jonge kinderen hebben gaan niet uit werken, maar blijven binnenhuis om voor het gezin te zorgen. Het gezin bestaat hier uit man en vrouw, kinderen, ouders van de man, broer van de man, vrouw en kinderen van de broer van de man. Kan je het inbeelden? Dit is als een wekelijkse, maandelijkse, jaarlijkse of niet bestaande familie bijeenkomst in de westerse wereld. Vlees is hier uitzonderlijk verkrijgbaar. Zelfs kaas is hier nauwelijks te vinden. Koeien lopen hier overal, ze maken deel uit van het straatbeeld. Het is niet gek als je samen met een moederkoe en haar kinders de straat over steekt. Of heel het verkeer strop zit en in het midden van dat alles een koe op haar dooie gemak op haar achterste zit en niets lijkt te merken van deze drukte. Het blijft me verbazen.

Gisteravond ben ik naar een optreden gegaan in een bar dat zijn zoveelste jaar bestaan vierde. Je komt hier enkel binnen als je van rijke Indische afkomst bent of als je een blanke huidskleur hebt. De portiers lieten ons gewoon binnen, stelde geen enkele vraag. My God wat is het freaky om daar tussen al dat al chic volk te staan met meisjes die diamanten in hun oren dragen terwijl er één minuut daarvandaan volledige armoede heerst. Of zoals gisteren toen ik tijdens de dag een slum bezocht die gelegen is tussen een universiteit die enkel bestemd is voor rijke kinderen en Choki Dhani, een 5 star ethnic village resort. Het is niet gelogen als ze spreken over een toenemende kloof tussen arm en rijk. Het is te gek voor woorden als je tussen deze 2 werelden instaat.

Ondertussen is het zaterdagavond. Van 12 tot 17 uur was er geen elektriciteit in de stad, omdat volgende week Diwali wordt gevierd of de terugkeer van de god Rama naar Ayodhya na 14 jaar ballingschap. Het wordt hier wat vergeleken met Kerstmis bij ons. Bij deze religieuze gebeurtenis wordt elk huis verlicht met alle mogelijke middelen om te kunnen verlichten. Daarom vandaag even geen elektriciteit om alvast te sparen voor volgende week. Ik ben samen met Insa, een meisje van Duitsland, de stad in getrokken en hebben enkele inkopen gedaan. Insa is een meisje van Duitsland en vrij groot. Als ik met haar over straat loop krijg je de nodige aandacht. Éen omdat we blank zijn en twee omdat Insa een grootte heeft die voor Indiërs onvatbaar is. Vanavond besluit ik thuis te blijven en dit weekend heb ik niets speciaals gepland. Er komen zoveel dingen op me af, elke avond, elk weekend is er wel een voorstel om iets te doen. Dat is fijn, maar momenteel bedank ik vriendelijk. Er zijn weinig momenten dat je helemaal op jezelf kan zijn om op adem te komen en al die indrukken te laten zakken. Dus ik neem ze met beide handen daar waar ze zijn om al de rest meer tot zijn recht te laten komen.

Wat nieuws er ook allemaal op me afkomt, ik neem jullie mee en vervang jullie door niets of niemand. Ik denk aan jullie en hoop dat alles daar ok is in België.

Ik geef jullie een dikke kus en een warme groet vanuit het verre Oosten,

X.