T.I.I.

Ondertussen zijn we 3 maanden verwijderd van m'n aankomst in India en 1 maand ver van m'n terugkeer naar België. Geen enkele dag, week of maand lijkt op de voorafgaande. Hoe ik alles in het begin waarnam, is helemaal anders nu, na 3 maanden. Nog altijd een geweldige ervaring, maar op een steeds andere manier. Het maakt het er echter wel niet altijd makkelijker op, want je zoekt hier naar dingen en personen waaraan je je kan vasthouden, die een constante bieden in dit leven dat in niets lijkt op het leven dat je je hele leven gewoon bent. Niets is voortdurend een constante. Zo heb je de stage die geen stage is van 10 tot 6 met vastafgelijnde taken. Elke dag is er een ander uur van begin en einde van je werkdag en elke dag is het een vraagteken wat je er te doen staat en of er al dan wel iets is dat je te doen staat. Twee weken geleden kreeg ik de opdracht om foto's te trekken voor het promotiemateriaal van JKSMS, leuke opdracht en fijn om te weten dat wat ik heb gedaan, ook echt zal worden gebruikt. Daarnaast is ook niet iedereen rondom je heen voortdurend een constante, want mensen komen en gaan, in de letterlijke zin. Elise heeft haar stage in JKSMS beëindigd en is momenteel aan het rondtrekken met haar vriend door India. Stéphanie is weer thuis en begin deze week heb ik afscheid moeten nemen van Kasia, het meisje uit Polen, m'n huisgenote en goede vriendin hier. Robin is van de ene op de andere dag naar Kerala vertrokken, om daarna meteen naar Nepal verder te trekken voor een stage. En Chris is momenteel niet meer de vriend van voorheen. M'n beste maatje hier is verliefd op me geworden en heeft me dat met de nodige lieve gebaren getoond. Hij overlaadde me met knuffels en cadeautjes. Op m'n verjaardag verraste hij me 's avonds laat op ons dakterras met bloemen, 2 flessen wijn, chocolade en een heerlijk ruikend parfum. Een dag later lagen er onder m'n kopkussen 2 films die helemaal beantwoorden aan mijn smaak. En dan is er ik die zijn gevoelens niet kan beantwoorden. We hebben er over gepraat en in het begin leek het wel of hij het goed opnam, tot er daar het moment was dat er teveel alcohol gedronken was en er andere woorden naar buiten kwamen. Hij nam afstand en ik nam afstand, beide gekwetst door elkaars woorden en gedrag. En met het 'afscheid' van die laatste persoon heb ik het momenteel het meest moeilijk, omdat hij hier van dag 1 dicht bij me heeft gestaan en nu zo ver weg lijkt ookal woont hij in hetzelfde huis. Je zoekt je weg hier, je vindt die samen met die enkele mensen waarmee je goed overeen komt. Nadat je al die goede en slechte dagen samen hebt beleeft en aan hen gehecht bent geraakt, moet je hen loslaten en openstaan voor de nieuwelingen. Daar heb ik dan echt geen zin in, het lijkt wel of niemand kan typen aan de mensen waarmee je hier van start bent gegaan of waar je je vertrouwen al in hebt gelegd. Al maakt dit het soms moeilijk, ik heb helemaal niet te klagen. Met Chris lijkt het ondertussen terug de goede weg op te gaan. We beginnen beide een beetje te ontdooien en op een vriendschappelijke wijze worden er terug toenaderingspogingen ondernomen. Ik ben nog geen enkele keer in de haren gevlogen met m'n kamergenote Bruna, het meisje van Brazilië die me eerst wat vreemd oogde, maar ik nu niet meer kan missen. Toen ze hier aankwam was ze graatmager, een beetje op het ziekelijke af, maar ondertussen is ze gelukkig al een beetje bijgekomen. Ondertussen zijn er 3 nieuwe studenten in het huis: Théresa, een iets gezetter meisje van China dat bij elke zin gibbert en een Indische jongen aan de haak heeft geslagen, Olga een meisje uit Polen, waar ik het weer goed mee lijk te vinden en Vova of Vladimir, een jongen uit Oekraïnie, die zelfs geen kater overhoudt aan een fles van de sterkste drank. Met z'n allen kruipen we 's avonds dicht tegen elkaar aan om een film te zien op iemands laptop. Niet alleen de nachten, ook de dagen zijn hier ondertussen koud geworden en verwarming is er niet. Ik zoek naar m'n warmste truien die ik vervolgens over elkaar heen trek. Met Kerst hebben we samen een kerstdiner gehouden. Ik, Olga en Chris hebben onze beste kookkunsten bovengehaald en – veel later dan verwacht – onze gerechten geserveerd op onze met kaarsjes verlichtte tafel. De afwas was en is hier een never ending story… geen afwasmachine en 7 studenten, je moet niet vragen. Twee dagen geleden ben ik, samen met Olga en Théresa, uitgenodigd door Sweety en Lovely, de 2 huisvrouwen, om naar een feest te gaan ter ere van de dag voor de trouw van een van de buren. Ze leenden ons een sari uit die we zelf uit hun garderobe mochten kiezen en maakte ons op. Samen met de kinderen gingen we naar het gebeuren. Trouws en feesten vinden plaats op een rechthoekige plein of grasveld dat wordt belicht met koude allogeen lampen. Eten wordt geserveerd op tafels aan de zijkant en obers serveren water, koffie of thee. Alcohol komt hier per uitzondering bij feestgelegenheden te pas, daarnaast zal je ook nauwelijks vleesgerechten treffen, de Indische maatschappij is overwegend vegetarisch, zelfs veganistisch. Ik ben hier nog maar 1 winkel tegengekomen waar er vlees werd verkocht en dat zijn dan geen mooie stukken filet pûr die je er vindt, maar bevroren kip en worstjes in een diepvriezer. Deze winkel samen met enkele grote ketens warenhuizen worden enkel betreden door de rijkere laag van de bevolking en de blanke mensen natuurlijk. Daarnaast vindt je overal kleine, houten karretjes waar groenten en fruit op zijn uitgestald en houten blokhutjes waar toastbrood en dergelijke van de hand worden gedaan. Terugkerend naar het feest van de dag voor de trouw heb ik er ondanks het er allesbehalve aan toegaat zoals onze feesten, een geweldige avond gehad. Er stond een podium klaar waar alle gasten vrij waren om al dan niet een dansje uit te voeren. Lovely had ons voorheen geïnformeerd dat ze er zou dansen. M'n mond viel open toen ik haar zag dansen, vol trots en zelfvertrouwen danste ze heel mooi, energiek en sierlijk op Hindische muziek. Het was prachtig haar zo te zien, want door enkel heimelijke momenten waar zowel zij als Lovely me persoonlijke dingen toevertrouwen, weet ik dat ze het door bepaalde dingen niet altijd even makkelijk heeft. En daar stond ze dan. Haar moment. Deze 2 vrouwen zorgen samen met hun kindjes, echtgenote en schoonouders voor een echte familiesfeer. M'n skills om met kinderen om te gaan, gaan er hier dan ook op vooruit. Net als de vele kleine puppietjes, zie je hier ook overal kleine pagadders rondhuppelen. Ik word haast gedwongen om er nu wel eens 'deftig' mee om te gaan en het begint me ook nog te bevallen! (Bij dit alles horen de nieuwe toegevoegde foto's 'Pictures for Promotion JKSMS', 'My Birthday in India & Kasia's Goodbye' en 'My Sweet Indian Family')!

 

T.I.I. oftewel 'This Is India'. Als je iets niet begrijpt of even verwart bent door India, dan is het antwoord heel simpel: 'This Is India'. Een andere uitdrukking over India is de volgende: India is als het snuiven van LSD, het kan een goede trip zijn, het kan een slechte trip zijn, maar wat zeker is, is dat je een trip hebt meegemaakt. Daarnaast wordt er gezegd dat als je India overleeft, je alles overleeft. En zo kom ik op m'n trip naar Varanasi. Twee weken geleden ben ik naar deze heilige stad met een groepje op uitgetrokken. Deze heilige stad die eveneens gelegen is aan de even heilige rivier de Ganges is bekend om zijn vele ghats - wat een trap is op een rivieroever - en bijhorende tempels die samen dienst doen voor eindeloze cyclussen van de hindoereligie. Elke dag trekken 1000de gelovigen naar Varanasi voor een bad in deze heilige rivier dat de aardse zonden zou wegwassen. Mantra's worden gezongen en bloemetjes en olielampjes worden geofferd. Het meest ingrijpende ritueel dat hier wordt uitgevoerd zijn de rites de passages waarbij een overleden persoon door zijn familieleden aan de Ganges wordt overgeleverd wat tot onmiddellijke verlossing van de cyclus van dood en wedergeboorte zou zorgen.

Nog herstellend van een treinreis van 20 uur en nadat ik en m'n reisgenoten ons hadden geïnstalleerd in een gasthuis en een lekker ontbijtje op een dakterras met uitzicht over Varanasi hadden binnengewerkt, werden we begroet door een zo aan de gang zijnde rite de passage. Een man van gevorderde leeftijd in witte doeken gewikkeld was op een brandende houtstapel in vlammen aan het opgaan. Eerst smolt het doek weg waarna de beenderen zichtbaar werden. Een van zijn been hing een beetje te veel uit de vlammenzee, waarop een van de familieleden met een stok het been 'brak' en mooi dicht bij de andere lichaamsdelen voegde. Je vraagt je even af of je dit onwerkelijke wel echt ziet gebeuren. Gevoelige zieltjes moeten hun 'hart' hier zeker niet komen ophalen. En toch ondanks dat dit luguber klinkt, voelde ik niets van een akelige sfeer. Eerder het tegenovergestelde; er heerste een aangename rust en stilte. Geen verdriet, maar berusting en blijdschap dat men hun dierbare op deze wijze naar het hiernamaals kan bezorgen. 's Avonds staken we van wal met een houten roeibootje en bijhorende schipper die ons over de Ganges bevoer. We voeren doorheen zichtbare smog en over een rivier waarin miljoenen opgebrande lichamen zijn opgeborgen. Overleden zwangere vrouwen, leprapatiënten en belangrijke religieuze personen worden geacht al bevrijd te zijn van de cyclus van dood en reïncarnatie, waardoor ze zonder crematie aan de Ganges worden overgeleverd. Je kan wel geloven dat de Ganges zo een van de meest bevuilde rivieren in de wereld is. Mijn geloof ligt niet in de hindi religie en heb dan ook gepast om zelfs maar m'n kleinste teentje even in de Ganges te nippen. Toch ik voelde geen moment disrespect of afgrijzen jegens hen die hier wel in geloven. Verkleumd keerden we terug naar ons gasthuis, de nood aan een goed avondmaal, een warme douche en even warm bed waren hoog. Je hoort het al aankomen, niets van deze noden werden ingelost. De douche stelde een miezerig koud straaltje voor, m'n toast champignon kon je eerder een toast 'dikke looktenen' noemen en het bed was een harde matras in een benauwde, warme kamer door zijn veelvuldig aanwezige vochtplekken. 'Heerlijk vredig ontwakend', namen we die volgende dag, zondagochtend, 3 autoriksja's naar Sarnath. In ons gezelschap bevond zich van California die niet zo lang daarvoor was genezen van terminale borstkanker. Deze miraculeuze diagnose werd gesteld nadat ze al haar hebben & houden had verkocht en haar beslissing om in haar laatste levensmaanden de wereld rond te trekken. Wat een spirit!
Sarnath is niet voor de Hindoes, maar wel voor de boeddhisten een heilige stad, aangezien Boeddha hier in 500 voor Christus na zijn verlichting heeft gewoond, gepreekt en onderricht heeft gegeven aan zijn eerste 5 leerlingen. Het deed me goed om in dit groene Boeddhistische dorpje rond te dwalen waarbij ik een hele andere atmosfeer waarnam dan in het overwegende Hindische India. Hier voelde ik dat, ondanks Hindoeïsme uit Boeddhisme gevloeid is, er een wezenlijk verschil tussen deze 2 religies aanwezig is. Boeddhisme is als religie eerder een filosofie, een zienswijze over het leven waarbij je je al dan niet aansluit. Hindoeïsme is daarentegen een erg praktiserende religie die de modale Indiër meekrijgt met geboorte en vaak blindelings volgt en gelooft. Elk aspect uit het leven van de Hindische Indiër wordt gedomineerd door tradities en ritualen, niets ontsnapt er aan. Ondanks ik me soms de nodige vragen stel bij hun 1000de gebeden, dankbetuigingen en rituelen voor Ganesha & co, ik denk dat het maar goed is dat deze over-prakteriserende hier aanwezig is. Allereerst deze religie doet geen vlieg kwaad en houdt alles in om het hoofd te kunnen bieden aan de alomtegenwoordige armoede die hier toch wel heerst voor de meerderheid van de bevolking. Bij het bezoek aan de Dhamekhstoepa, de plek waar Boeddha zijn preek zou hebben gehouden voor de 5 leerlingen, klampte een klein, mager jongetje ons aan bedelend om een beetje geld. De jongen moest het op zijn gevoel doen, aangezien zijn ouder, of eender welke 'toezichter' van dit jongetje, besloot zijn ogen zodanig te beschadigen dat er meer medelijden en zodus geld zou worden opgewekt. Gruwel en onmenselijkheid komt niet alleen in films voor.
Diezelfde avond namen we alweer de trein terug richting Jaipur. Die nacht zou ik 23 jaar worden en wat werd het een onvergetelijke verjaardag. Blijkbaar stonden we op een wachtlijst met onze treinkaartjes, waardoor onze slaapbanken verspreid waren over de trein en 1 slaapbank met tweeën gedeeld moest worden, die laatste namen ik en Kasia voor onze rekening. Het werd een gezellige nacht met Kasia. Zoekend naar een strategie om allebei zo goed mogelijk te liggen, viel ik die nacht... niet in slaap. Voor ik m'n eerste poging ondernam in slaap te vallen, kwam door het gangpad van de trein alweer een jongetje voorbij dat smekend met zijn hand in een kommetje voorbij kwam voor vragend voor wat geld. Het jongetje zag vuil en was gekenmerkt door een zwerende wonde op zijn linkerkaak. Ik heb al meerdere bedelende jongetjes en meisjes gezien - in India tref je ze net als zijn tempels op elke hoek van de straat aan - maar nog nooit voorheen had ik het zo moeilijk. Hij vroeg niet om geld, hij smeekte en hij smeekte niet om geld, maar om zoveel meer, om een deken, liefde, hulp om hem uit deze ellendige positie te redden. Het smeken ging gepaard met tranen van uitputting en wanhoop. Ik greep naar m'n tasje met geld, maar vond de moed niet om de jongen aan te kijken en hem het te geven. Het was een zware treinreis, nu nog, 2 weken nadien, herinner ik me deze uitputtende treinreis waar maar geen einde aan leek te komen. Je zit met z'n allen op elkaar op harde, koude banken, Indiërs gapen je gedurende de hele treinreis na en bij elke stop bij een perron grijp je naar je neus om die intense pipie geur te mijden. Ik kon niet wachten uit de trein te stappen, naar huis te gaan en een warme douche te nemen. Ik val in herhaling, maar besef dan weer wat een gelukzak ik ben. Ik geniet intens van een thuis te hebben, om steeds naar veiligheid en vertrouwdheid te kunnen terugkeren. Kijk maar naar het filmpje waarin ik slaapdronken m'n relaas over die nacht, de nacht van m'n 23ste verjaardag, verwoord en bijhorende foto's.

Vanuit India, Jaipur heel veel warmte en liefde,

Merry Christmas and a happy New Year!

X