Goa!

Een overvol huis. Twee nieuwe bewoners, wat een totaal van 9 huisgenoten maakt, inclusief mezelf. Karin, een verlegen meisje van Peru met lang, zwart haar, nam een week geleden haar intrek. Dit is tot groot genoegen van Cem die hierdoor zijn cursus Spaans in de praktijk kan omzetten en iets of wat vrouwelijk schoon maar al te graag welkom heet. Daarnaast werd ook Preben een nieuwe huisgenoot. Deze jongen van Noorwegen verblijft al een tijdje in Jaipur, maar nadat hij wakker werd met het besef dat er net een rat over zijn gezicht was gekropen, besloot hij om te verhuizen. Hij was al langer aan het twijfelen over z'n vroeger intrek met een keuken met 1 pan en een douche met enkel koude waterstralen. Olga verhuisde naar onze kamer. Vanaf half5 in de namiddag stroomt het huis vol met iedereen die van z'n stage terugkomt. Muziek wordt opgezet, emails worden gescheckt, eten wordt bovengehaald. Gezelligheid troef, maar natuurlijk heb je daar die momenten dat je je vaak onterecht irriteert aan kleine dingen omdat de drukte soms net iets te veel wordt. En terugkeren van Goa met weinig slaap had ik nood aan een 'eigen' plek en die was eventjes moeilijk te vinden…

Goa, het was een ervaring. Uitwaaiend door m'n 2 lieve Indische vrouwelijk familieleden, Lovely en Sweety, trokken ik, Chris en Bruna donderochtend, 31 december 2001, naar de vlieghaven van Jaipur die achter onze hoek gelegen is. Enkele uren later landde ons vliegtuig 1700 kilometer verder in het Zuiden van India. Ik stapte uit het vliegtuig en werd verwelkomd door een een warme, vochtige lucht, een helblauwe hemel en een zon die me dwong m'n trui en sjaal uit te trekken. Het semi-aride klimaat van Rajasthan maakte plaats voor een tropische omgeving: een vochtig, warm klimaat van 30 graden tijdens de dag en weinig afkoeling en vele muggen in de nacht. In de vlieghaven ontmoette we Elise en haar vriend en samen namen we taxi naar hotel 'Lemon Tree', waar ik met Ram had afgesproken. Ram is een Indische jongen, maar allesbehalve de typisch ogende Indische jongen. Niet klein, mager en kort zwart haar, maar een beetje gezet en zwart lang haar typeren hem. Hij heeft al enkele tattoes en gaat voor meer. Hij ziet er stoer uit, maar heeft een heel zacht peperkoeken hartje. Ik ontmoette hem door Robin, m'n ex-collega en vriend, en sinds dan is Ram een trouwe niet-Indische vriend gebleven – een niet-geforceerde vriendschap door de afwezigheid van de 100de berichtjes of oproepen per dag. Samen met z'n vrienden regelde hij een onderkomen voor ons 5-daagse verblijf in Goa. Goa is rond Nieuwjaar hoogseizoen, dus een verblijf tegen redelijke prijs was niet te vinden en m'n reisgenoten wilden wat op het geld letten. Zo kwamen we terecht in het huis van een Portugese familie 4 kilometer in het binnenland waar we 2 kamers en een piepkleine badkamer ter onze beschikking kregen voor 300 IR per dag. Gewoon aan hogere standaarden was ik in eerste instantie niet te vinden voor dit onderkomen, maar nadat m'n reisgenoten instemden en ik er op gewezen werd dat we niets beter zouden vinden, stemde ik in mezelf verwijtend dat ik soms zo verwend kan zijn. De kamers waren proper, maar al te best heb ik niet geslapen. De matrassen waren hard en in de ongewassen lakens ontdekte ik gaten, de eerste ochtend na de eerste nacht ik werd ik wakker met 1 been door zo'n gat. Naast ons huis werd een nieuw huis gebouwd en dat is iets is wat je overal waar je ook in India komt ziet gebeuren: het bouwen van nieuwe huizen en gebouwen. Niet zoals bij ons is het de geschoolde arbeider die hiervoor de stenen legt, maar de armere magere, Indische jongemannen en jongevrouwen. Van 's morgens tot 's avonds, 6 dagen per week, zwoegen ze zonder speciale uitrusting; noch speciale kleding, noch speciaal materiaal wordt er gebruikt om het bouwwerk tot stand te laten komen. Vrouwen gehuld in hun kleurige sari dragen de bakstenen op hun hoofd, de mannen klauteren op de van bamboe gemaakte stellingen en hun kinderen spelen in de zandberg voor de constructie. Het is een beetje zoals Gandhi het verwoordde "… the world knows so little of how much … greatness depends upon the incessant toil and drudgery of silent, devoted, able and pure workers, men as well as women".

Na geïnstalleerd te zijn, maakte we ons klaar voor Nieuwjaarsavond. We namen de lokale bus en stapten in het centrum af waar we niet veel verder Preben en enkele vrienden van hem zouden ontmoeten in een restaurant aan het strand. Het strand dat was versierd met vele lichtjes en waar muziek weerklonk uit elke bar, was overbevolkt met Indiërs die al een glaasje te veel op hadden… Voor dat het nieuwe jaar werd ingeluid hadden velen onder hen zich al op het zand op een jutte zak te slapen gelegd. Die Indiërs toch. Om 12 uur telden we af en bewonderden we het vuurwerk dat random werd afgeschoten. Later trokken we naar een bar, waarna ik, Chris en Bruna terug naar het strand keerden om de eerste zonsopgang van het nieuwe jaar mee te maken. Toen we terugkeerden naar ons verblijf werd ik misselijk. Ik had slechts 2 glazen mojito op, maar weinig slaap in combinatie met al de indrukken van die nacht en ochtend maakte me misselijk. Ook in Goa, dat een van de meer welvarender regio's van India is, heerst er armoede. Terwijl jij samen met je vrienden het nieuwe jaar inluidt, je plezier, de drank en het eten niet opkan, tref je arme mensen zonder benen bedelend met al dan niet hun nepbeen ernaast aan op de weg, wordt je aan je arm getrokken door straatkinderen voor wat geld, zie je moeder en kind langs de weg bij een grote plastieken zak dat hun middelen van bestaan voorstelt . Ik wist niet wat te denken toen een kind bleef staan ondanks ik en anderen weigerden en kwaad moésten worden om hem duidelijk te maken dat je hem niets gaat geven. Ik besefte dat dit kind werkelijk niets moest hebben om het zo ver te laten komen dat het zich laat behandelen als een vervelend stuk vuil waar je zo snel mogelijk vanaf wil, alsof het niet ging om een menselijk wezen. Je kan echter niet beginnen met de armen hier geld te gaan geven, want dan beland je naast hen. Ik voelde me misselijk en zocht naar frisse lucht, maar die vond ik niet. Overal was er vuiligheid en overal zag ik schrijnende armoede langs de weg. Twee maal moest ik de lokale bus noodgedwongen laten stoppen omdat ik er maar niet in slaagde om tot positieve te komen.

Goa was niet hoe ik het me had ingebeeld. Ik verwachtte een vakantieoord voor het vredige, wiet-rookende, alternatief type mens. In plaats daarvan trof ik de rood-verbrande, dikke Engelsman aan, het gezette koppel dat de avond doorbrengt in de karaoke bar het ene na het andere country deuntje na te zingen op het daarvoor aangebrachte podium met bijhorende neppe palmboompjes en het type Russische opgemaakte vrouwen die niet verlegen zijn om wat van hun bloot te onthullen. Hier en daar had het zijn charme, maar waar ik niet kon inkomen was al dat bloots dat openlijk werd vertoond. Deze mensen hebben absoluut geen besef van in welk land en cultuur ze zich begeven, zou dat wel het geval geweest zijn, dan zouden ze wat meer gehuld hebben uit het nodig respect voor India's normen, waarden en tradities waar vrouwelijke vormen op een elegante manier worden bedekt. Een dag brachten we door op het strand, vervolgens trokken we naar plekken die minder geliefd waren door de gemiddelde Goaanse toerist. Zo bezochten we Panaji, de hoofdstad van Goa, waar de sporen van 400 jaar Portugees bewind nog steeds zichtbaar was in de kleding, taal, religie en keuken van de streek. Tempels maakte plaats voor kerken en witte landhuisjes vulden het straatbeeld. Bruna zat in geldnood, waardoor we genoodzaakt waren om alles op de goedkoopste manier te doen; dat betekent niet de goedkope autoriksja, maar de nog goedkopere lokale bus of gratis te voet. Weer ging dat in eerste instantie gepaard met wat irritatie – wat ik wel voor mezelf hield – maar nadien moest ik weer m'n mening herzien en voelde ik me beschaamd om m'n spontane verwendheid dat ik neig voor de makkelijker en vaak duurdere wijze van reizen. Het beviel me, in de bus bevind je je tussen de echte Indische burger en te voet heb je de tijd om de omgeving echt te zien en in je op te nemen. Voldaan keerden we terug richting onze huisstad, waar ik weer terugkeerde met het gevoel om thuis te komen in India…

Nieuwe Zoenen voor een Mooi, Warm en Vrolijk Nieuwjaar,

Dat het leven nooit te serieus mag worden genomen,

X